FILM
Zoals we in Clash Of The Titans (de versie uit 2010 van Louis Leterrier) zagen, koos de held Perseus (Sam Worthington) voor een aards en menselijk bestaan boven dat van een god, wars van wat zijn vader, de oppergod Zeus (Liam Neeson) daarvan dacht. Tien jaar later is Perseus een eenvoudige vissersman: hij is getrouwd geweest met de halfgodin Io, maar die heeft het leven gelaten na de geboorte van hun zoon Helius (John Bell), en Perseus heeft Io beloofd Helius zodanig op te voeden dat hij ooit een wapen ter hand zou moeten nemen. Zijn belofte lijkt echter niet in vervulling te kunnen gaan: op een avond krijgt Perseus bezoek van zijn vader Zeus, met de mededeling dat zijn broer Hades (Ralph Fiennes) probeert om de titaan Kronos, de vader van Zeus, Hades en Poseidon (Danny Huston) weer tot leven te wekken. Hades staat onder de kwaadaardige invloed van zijn zoon, de oorlogsgod Ares (Edgar Ramirez), die niets liever zou zien dan een oorlog waarin ontelbaren het leven laten. Perseus is echter niet happig om zijn vissersbestaan op te geven. Wanneer een stervende Poseidon op een avond aan Perseus verschijnt met het bericht dat Hades Zeus gevangen houdt in de hel Tartarus, en hij Perseus zijn drietand schenkt, met de vraag om die te overhandigen aan zijn zoon Agenor (Toby Kebbell) índien die het waard is, kan Perseus niets anders doen dan zijn gevleugeld paard Pegasus uit de manège te gaan halen en richting avontuur te vliegen. Agenor wordt gevangen gehouden door de Oorlogskoningin Andromeda (Rosamund Pike) wegens poging tot seksuele intimidatie. Perseus kan Andromeda ervan overtuigen dat ze Agenor tenminste op proef onder zijn hoede stelt. Het drietal zoekt de gevallen god Hephaestus (Bill Nighy) op, die als enige een sluipweg weet naar Tartarus door een gevaarlijk labyrint, dat nog van tijd tot tijd de neiging heeft om te veranderen. De tijd dringt echter want Andromeda's legers bereiden zich voor op een finale slag met Kronos. Het enige wapen waarmee Kronos kan verslagen worden is de vereniging van Poseidon's drietand, Zeus' bliksem en Hades' staf, waarmee de drie zonen hun vader eertijds hebben bedwongen. Eerst zal echter de tweestrijd tussen Zeus en Hades moeten bijgelegd worden, en vervolgens moet Perseus de confrontatie aangaan met Ares, die de bliksem van Zeus heeft gestolen.

Better. Bigger. More. Dat was alleszins het credo waarmee studio Warner dacht om het succes van acteur Sam Worthington nog even wat uit te melken, en het stond bijna in de sterren geschreven dat er een vervolg zou komen op Clash Of The Titans van Louis Leterrier, die zelf al een remake was van het (superieure) Clash Of The Titans van Desmond Davis, vooral bekend omwille van de stop-motioncreaturen van Ray Harrenhausen. De charme van Harrenhausen's creaties is natuurlijk in het tijdperk van CGI-monsters achterhaald: de grootste tegenstander in deze film is een wezen dat het best kan omschreven worden als een kruising tussen de Balrog uit The Lord Of The Rings en Galactus, Eater Of Worlds uit Fantastic Four 2: Rise Of The Silver Surfer. Het verhaal bevat nogal wat plotgaten en met een half uurtje langere speelduur én een paar goede (of zelfs middelmatige) scenaristen zou het niet zo heel moeilijk geweest zijn de grootste barsten in het plamuur te dichten. Nu doet de film erg onlogisch aan: de plotselinge bekering van Hades van het kwade naar het goede komt als een donderslag bij heldere hemel uit de lucht vallen. Waarom koningin Andromenda precies ten strijde trekt is ook niet helemaal duidelijk. Ook in de tien jaar afwezigheid heeft  Perseus zijn whereabouts niet altijd even secuur ingevuld, vooral wanneer blijkt dat hij toch bij de eerste de beste gelegenheid zijn (parate) wapenuitrusting van onder een valse vloer in het huis kan trekken. Dat hij enerzijds nog in rouw is over Io, en anderzijds zonder aanwijsbare reden op het einde van de film plots de neiging heeft om Andromeda een potje te muilen, is er wat ons betreft óók ver over. De tekorten op gebied van scenario worden slechts gedeeltelijk opgevangen door betere visuals: alleen het labyrint waarin de muren verschuiven kan op nog enig begrip rekenen, maar de rest is standaard vuurwerk dat je al elders en beter hebt gezien. Toch verdienen de makers enig krediet. Het acteerwerk van Sam Worthington en compagnie is nergens echt ondermaats te noemen, en Rosamund Pike is een betere toevoeging aan de set dan Gemma Arterton was.

BEELD EN GELUID
Wrath Of The Titans ziet en klinkt er beter uit dan zijn voorganger. Er is minder ruisonderdrukking toegepast, en het beeld ziet er daardoor een flink stuk scherper en gedetailleerder uit, zelfs niet in de redelijk chaotische scènes waarin de troepen van Andromeda onder de voet worden gelopen door de tweehoofdrige monsters van Kronos. De huidskleuren van de personages zien er nog altijd een klein beetje gebronzeerder uit dan de werkelijkheid, maar het is niet zo nadrukkelijk als in bijvoorbeeld Troy. Geel en zwart, en dieprood wat betreft de lavastromen in Tartarus zijn alom dominant. De zwarte contouren zien er zeer welafgelijnd uit, en er is gelukkig spaarzaam omgesprongen met ruis. De geluidstrack is één en al machtsvertoon, van de kleinste aanvallende cycloop (en dat is ook al niet niets) tot en met de bulderende vulkaanuitbarsting waarmee Kronos zich uit zijn onderaardse gevangenis wurmt. Veel tijd voor subtiele dialogen of omgevingsgeluiden is er niet, want de actie buldert voortdurend de huiskamer in, maar de weinige instanties waarin een subtielere aanpak vereist is, zijn desalniettemin netjes verzorgd.

EXTRA'S
De Blu-ray editie van Wrath Of The Titans bevat een extra's die zeer parallel lopen met die van de eerste film. Ook hier is er een Maximum Movie Mode (1:42:03), waarin we middels een picture in picture-track achtergrondmateriaal toegeschoven krijgen. Je moet hierbij kiezen tussen Path of Gods, waarin vooral de Griekse mythologie aan bod komt, en Path of Men, wat meer gaat over de filmtechnische kant. Je kan vlot de twee modi verwisselen, alhoewel de inhoud van de streams niet volledig disjunct is, maar het is totnogtoe zeker de Maximum Movie Mode met het meest interactieve aspect die ik heb gezien. Dan volgen er een tiental Focus Points, (33:42) die normaal ook in de Maximum Movie Mode aanwezig zijn, met daarin bijdragen over onder meer de Titanen, de Minotaurus, Agenor en Hephaestus. Tot slot volgen er nog 3 verwijderde scènes (10:48).

CONCLUSIE
Diegenen die de remake van Clash Of The Titans al een vorm van heiligschennis vonden, zullen met de sequel not amused zijn. Optimisten zullen dan weer blij zijn met een actieprent die op Blu-ray volledig tot zijn recht komt en zorgt voor dik anderhalf uur vertier met verstand op nul. Your choice.