FILM
De Galactische Federatie zit met de handen in het haar wanneer de gekke geleerde doctor Jumba (David Ogden Stiers) in het geheim genetische experimenten heeft uitgevoerd. Zijn Experiment 626 (Chris Sanders) is een klein blauw monstertje dat alles vernietigt wat hij op zijn weg tegenkomt. De Federatie besluit bij monde van haar presidente (Zoe Caldwell) om het gedrocht op een onbewoonde asteroïde te kieperen, maar het wezen neemt de benen en stort neer op het Hawaiiaanse eiland Kauai. Daar ontmoeten we het weesmeisje Lilo (Daveigh Chase), die bij haar oudere zus Nani (Tia Carrere) woont, nadat hun ouders zijn omgekomen in een ongeval. Lilo is op zijn zachtst gezegd een sociaal gevalletje, zwaarmoedig omdat ze altijd buiten de boot valt, en door haar klasgenootjes wordt ze als een freak beschouwd, eerlijk gezegd niet geheel zonder reden. Nani doet haar best om in het onderhoud van haarzelf en haar zusje te voorzien, en laat daarvoor zelfs haar knappe minnaar David (Jason Scott Lee) in de kou staan, maar het komt regelmatig tot bitse woordenwisselingen tussen de zusjes.




De familie, of beter, wat er van over is, krijgt regelmatig bezoek van Cobra Bubbles (Ving Rhames), een sociale werker die er over denkt om Lilo te plaatsen. Als laatste poging om Lilo wat affectie bij te brengen laat Nani haar in het asiel een hondje kiezen. Uit het aanbod kiest ze uitgerekend het genetisch Experiment 626, die bij zijn aankomst op aarde prompt door een vrachtwagen is overreden, en noemt hem Stitch. Stitch, die achtervolgd wordt door zijn maker, doctor Jumba, en de milieubewuste Aarde-expert, Agent Pleakley (Kevin MacDonald), gedraagt zich als een aardig hondje - af en toe toch - om zich tegen zijn achtervolgers in te dekken. Meestal laat Stitch echter een spoor van vernieling achter, en het kost Lilo alle moeite van de wereld om hem wat elementaire omgangsregels bij te brengen. Wanneer Jumba en Pleakley van hun opdracht om Stitch terug te brengen een fiasco maken, stuurt de Federatie de niets ontziende kapitein Gantu (Kevin Michael Richardson) om orde op zaken te stellen.




Na Atlantis, The Lost Empire en voor Treasure Planet was het weer logischerwijs de beurt aan een iets luchtigere Disney. Lilo & Stitch is een vrijblijvende maar aanstekelijke komedie, waarbij de scenaristen tegen het einde aan alle remmingen overboord hebben gegooid en toch wel héle rare zaken aan het roken waren toen ze dit script schreven. Met als gevolg enkele opvallende inhoudsfouten in de laatste act: zo blijkt Bubbles plots een ex-Man In Black te zijn, en in die hoedanigheid perfect op de hoogte van de aanwezigheid van aliens, alhoewel hij daarvoor op minstens twee momenten Lilo niet geloofde toen ze het over buitenaardse wezens had. Dat het wezentje tegen het einde van de film perfect beleefd Engels spreekt, en zich plots wél kan gedragen als het erop aankomt, is ook al zo'n een rare knik in het verhaal, want Stitch is véél geloofwaardiger wanneer hij vernieling zaait. Als een rode draad door het script probeerden de makers nog maar eens een blik met traditionele familiewaarden te openen - "O'hana means family, means no one gets left behind or forgotten", om Lilo's levensles in één zin samen te vatten. Alhoewel een ontwricht en danig ontspoord gezin zoals dat van Nani en Lilo geen alledaagse kost is in Disneyfilms, en het verhaal aardig de realistische toer opgaat wanneer het over plaatsingen in voogdijgezinnen handelt, is dit aspect toch wel iets te doorzichtig gebracht om er plezier aan te beleven. Regisseur Chris Sanders heeft overigens zelf de stem van Stitch ingesproken. Dé revelatie van de film is de kleine Daveigh Chase, die de stem van Lilo heeft ingesproken, en Disney bewijst hiermee dat ze toch nog goed de kinderlijke spontane naïviteit kunnen in beeld brengen. Zo had Lilo's uitleg waarom ze aan een welbepaalde vis op dinsdag een boterham met pindakaas moet geven omdat die vis Heer en Meester van het Weer is, zo uit de mond van uw eigen koters kunnen komen.




Een andere opmerkelijke keuze is om in plaats van originele liedjes uit te pakken met een resem Elvis Presley-klassiekers, uiteraard uit diens Hawaii-periode, maar we kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat hier commerciële belangen naar aanleiding van het 25 jaar voorheen overlijden van de King een part in hebben gespeeld. De tekenstijl is erg zwierig, op het karikaturale af, en vooral op de ruimtewezens (Jumba heeft vier ogen, Pleakley maar één) hebben de animatoren al hun talent kunnen botvieren. Computeranimaties zijn niet meer weg te denken, en ook in Lilo & Stitch is op het einde de achtervolging van de ruimteschepen langs de kust van Hawaii een lust om te bekijken. De eerlijkheid gebiedt ons wel om te zeggen dat men hier duidelijk mosterd heeft gehaald bij de podrace uit Star Wars Episode I. De overeenkomst tussen de presidente van de Galactische Federatie met de leden van de Trade Federation uit eerder genoemde film is ook wel té toevallig, en als we helemaal gaan vitten op het gebrek aan originaliteit, dan vinden we ook nog dat Pleakley zowel de looks als het karakter van Mike Wazowski uit Monsters Inc. heeft overgeërfd. De film bevat ook enkele traditioneel getekende maar effectieve gags, zoals het regelmatig opduiken van een dikzak die niets met het verhaal te maken heeft, en altijd tevergeefs een ijsje probeert te eten. Alhoewel het happy end wat afgeraffeld is, is Lilo & Stitch uiteindelijk toch een aangenaam tussendoortje geworden, geen groots artistiek succes en zeker niet op commercieel vlak, maar dergelijke films zijn natuurlijk oneindig vele malen beter dan alle direct to video-sequels waar men bij Disney zo veel tijd en zo weinig middelen in steekt.

We halveren echter de score voor inhoud omdat we hier de gecensureerde versie voorgeschoteld krijgen. Rond de twintigste minuut is er een scène waarin Lilo voor haar zus op de loop gaat en zich in een droogkast verstopt. Omdat Disney dit onnavolgbaar gedrag vond, hebben ze in de bewuste scène de droogkast vervangen door een pizzadoos. De pizza box version verdient het predikaat "censuur", met alle gevolgen vandien.






BEELD EN GELUID
Dit is reeds de vierde keer dat we Lilo & Stitch dippen. Eerst zag een kale release in 2003 het levenslicht, en drie jaar later volgde er een 2-disk special edition met meer extra's. Daarna volgde de Blu-ray, en het feit indachtig dat er eerlang een live action-versie van deze film verschijnt (waar we niet warm voor lopen), heeft Disney het origineel op 4K uitgebracht. We krijgen de film in het origineel 1.66:1-formaat, en vooral de beelden van het tropische Hawaii zien er zo uit een vakantiebrochure geplukt. Net als de 4K van Mulan is dit een voornamelijk handgetekende animatiefilm met alle sterktes en zwaktes vandien, die op 4K prachtig tot hun recht komen, beginnend bij de heerlijke onderwaterscènes, overgaand in een hoop vlieg-en smijtwerk eens Stitch van zijn oren begint te maken. We krijgen ook een nieuwe Dolby Atmostrack die enerzijds de sciencefictionelementen in de film benadrukt, zoals in de scènes waarin Stitch tracht te ontsnappen aan zijn achtervolgers, en anderzijds de swingende muziek van Elvis waar de film van doordrenkt is, in haar waarde laat. Alan Silvestri tekende voor de rest van de score, maar Lilo & Stitch is niet echt een film waarin de personages plots tot zingen overgaan. Gelukkig maar.




EXTRA'S
De bonussectie is een samenraapseltje van enkele features uit vorige releases, waarbij u deze oude versie, en vooral dan de 2006-versie best niet weggooit. Beginnen doen we met een redelijk goed gestoffeerde audiocommentaartrack door producent Clark Spencer en regisseurs Chris Sanders and Dean Deblois. In een filmpje Hula Lesson krijgen we - vooral dan de kleintjes onder ons - een eerste Hoela-lesje. Voor wie meer geïnteresseerd is in het maken van de film, krijgen we een korte featurette Animating the hula (3:04), waaruit moet blijken dat de hoela-scènes nogal wat studie van de animatoren heeft gevergd. DisneyPedia: Hawaii - The Islands of Aloha (8:46) geeft ons een korte toeristische blik op de eilanden van Hawaii, en dan is het tijd voor muziek. We krijgen drie videoclips: in een eerste filmpje neemt het zangeresje Wynonna, die op de aftiteling het Elvis-nummer Burning Love mag inzingen, ons mee achter de schermen in een videoclip Burning love - behind the scenes (1:32). Het eigenlijke nummer staat er dan weer niet op. Dan volgen een videoclip Your 'Ohana (2:12) en een (fragment van een) videoclip van de A-Teens op, die een cover brengen van I can't help falling in love with you (1:02), bij de meesten beter bekend in de versie van UB 40, vervolledigt de muzieksectie. Tot slot vinden we nog de 4 trailers "Inter-Stichtials" (4:22) terug, trailers voor de film terug, waarbij Stitch keet komt schoppen op de set van de renaissance four, respectievelijk Beauty And The Beast, Aladdin, The Little Mermaid en The Lion King - als ik even ongepast reclame mag maken: alle vier intussen te krijgen op UHD! Verdict: dit is verhoudingsgewijs peanuts.

CONCLUSIE
Lilo & Stitch beleven hun avonturen nu ook op 4K, waarbij we de score van de film moeten sanctioneren omwille van de censuur. Voor de rest is dit een nette release, behalve dan de bonussectie die een lachertje is.