FILM
In 1977 werd het ruimtestation Voyager 1 gelanceerd met de bedoeling contact te maken met buitenaardse beschavingen. De sonde is uiteraard - dat was het plan - nooit teruggekeerd naar de Aarde, en of deze een impact heeft gemaakt, zullen we wellicht nooit weten.




Maar Elio Solis (Yonas Kibreab) heeft er zo zijn eigen mening over. Nadat zijn ouders zijn omgekomen in een verkeersongeval en hij opgevoed wordt door zijn tante Olga (Zoe Saldaña), medewerkster aan een ruimtevaartcentrum, laat hij geen kans onbenut om op nogal naïeve manier de aliens te laten weten dat hij maar al te bereid kandidaat is om door een UFO ontvoerd te worden. Olga heeft het moeilijk met de jongen uit de problemen te houden, en ze heeft haar eigen droom om astronaut te worden, opzij moeten schuiven. Wanneer hij op een avond door twee klasmaten wordt gepest, belandt hij in het ziekenhuis, en hij overhoort de theorieën van samenzweringsadept Gunther Melmac (Brendan Hunt), die beweert dat de aliens een antwoord hebben gestuurd. En ja hoor, dit blijkt nog waar te zijn ook, en ze wensen met de "leider" van de Aarde te spreken.

En Elio wordt inderdaad ontvoerd door een UFO, en hij belandt in een meeting van het Communiverse, een soort van intergalactische Verenigde Naties, die verstandhouding tussen de diverse rassen bepleit. Elio mag kandideren voor lidmaatschap, maar helaas is hij niet de enige. Ook de oorlogszuchtige Lord Grigon (Brad Garrett) wil toetreden en waarschijnlijk het hele Communiverse onder zijn enkel vertrappelen. Wanneer blijkt dat zijn haring niet braadt, neemt hij misnoegd afscheid van de leden van het Communiverse, met de niet mis te verstane boodschap dat hij zich zal wreken. Niemand van de leden durft met hem contact maken... behalve Elio, die zich vrijwillig meldt, en volwaardig lidmaatschap van het Communiverse wordt beloofd als hij de warlord in toom kan houden.




Die laatste is niet dadelijk onder de indruk van de schlemiele Elio, en hij werpt hem in de gevangenis. Daar maakt Elio kennis met Glordon (Remy Edgerly), de larve-achtige zoon van Grigon, die ook niet tegen de wensen van zijn vader durft in te gaan. Die wil namelijk dat hij hem als warlord opvolgt, en Glordon wil liever gewoon spelen en vriendjes maken. Samen met Elio ontsnapt hij aan zijn vader, Elio stuurt Glordon weg in een reddingscapsule, en hij vervangt hem door een vers gebakken kloon. Vader Grigon doorziet echter deze goedkope charade, en hij loopt het Communiverse onder de voet. Terug op Aarde merkt Elio dat de landingscapsule met Glordon in op de basis van zijn tante is geland, met alle gevolgen vandien...




Elio deed het niet goed aan de kassa en werd dadelijk gelabeld als de slechtste Pixar-film aller tijden. Wellicht is dat qua return on investment waar, maar cijfers zeggen ook niet alles. Eerst en vooral mogen we Pixar danken dat ze niet op veilig spelen en een zoveelste sequel van een bestaande franchise uitbrengen; net als Inside Out en Soul komt de studio met een nieuw concept op de proppen. Even leek het riskant toen Pixar bijna met zijn twee poten in de woke-val trapte en van Elio een niet-binair karakter maakte. Dit is uiteindelijk gelukkig niet gebeurd, en aangezien het in dit verhaal niet de minste relevantie heeft (Elio is nog maar elf!) leek dit eerder een poging om een verkrampte politieke agenda te dienen. Om dezelfde reden werd ook het scenario van de reeks Win Or Lose aangepast, en laten we het erop houden dat het de betere keuze is.




Elio is best wel een mooi en kleurrijk spektakel, dat misschien iets meer dan andere Pixar-films gericht is op de jongere kijkertjes, en qua volwassenen voor een scifi-film weinig referenties naar populaire cultuur bevat. Dat is een keuze die te verdedigen is, maar voor het jonge publiek is de concurrentie deze dagen moordend, met onder meer een live action-verfilming van How To Train Your Dragon die in het vaarwater van deze Elio kwam. Zoe Saldaña, die al gecast werd vooraleer ze haar Oscar voor Emilia Pérez won, is zowat de enige bekende naam op de affiche, want de twee voornaamste protagonisten, Elio en Glordon, worden uiteraard door kinderen vertolkt. Verhaalsmatig gaat het verhaal de sporen af in het laatste deel, en dat heeft de film dan weer gemeen met Up. Je zou toch iets grootser verwachten van een universum waar de aliens zich aan de mensheid geopenbaard hebben. Maar nu ben ik aan het muggenziften.




BEELD EN GELUID
Op een Benelux-versie is het nog even wachten. Deze UK-versie bevat qua 4K-schijf blijkbaar dezelfde als in de States, en die kan pochen met een meesterlijk mooie beeldtransfer waarbij vooral bij het creëren van de galaxie de animatoren de vrije hand werd gegeven. De kleuren zijn overtuigend en schitterend, en het contrast is helemaal van die aard dat je de details blijft opmerken in de grote leegte van de ruimte. Ook het design van de aliens van de verschillende rassen onderstreept de creativiteit van de makers; bij één van hen zit het hoofd onderaan en de schouders bovenaan, om maar iets te noemen. De menselijke karakters zien er dan weer wat cartoonesker uit, denk hierbij aan films als Luca. Er is ook naast een hoop andere (overbodige) tracks een puike Dolby Atmos-track aanwezig die u in de ruimte van het Communiverse onderdompelt, waarbij commandant Grigon het niet kan laten om af en toe eens zijn munitievoorraden aan te spreken, wat dan weer voor leuke surroundeffecten zorgt.




EXTRA'S
En dit is weer het zwakke broertje. De extra's staan allemaal op de Blu-ray en die heeft geen Nederlandse ondertiteling. Een commentaartrack ontbreekt; er zijn maar liefst drie regisseurs aan boord gehesen om Elio veilig te laten aanmeren, en het was interessant geweest om hun uiteenlopende visies eens te vergelijken. Niets van dat alles. In Inside the Communiverse: The World and Characters of Elio (9:53) krijgen we op een drafje een overzicht van de hoofdpersonages. In Out of this World: An Astro Q&A (10:01) vragen de twee jonge stemacteurs uit de film enkele echte astronauten de oren van het lijf. In Astronomic Art Class: Ooooo and Glordon (5:07) leren de kleintjes de twee meest kindvriendelijke personages uit de film tekenen, en Extraterrestrial Easter Eggs and Fun Facts (4:02) somt op welke details in de film u hadden moeten opvallen. Er is nog een Galactic gag reel (2:47) en enkele verwijderde scènes (18:56) in diverse stadia van afwerking.

CONCLUSIE
Laat u vooral niet leiden door de slechte opbrengst aan de kassa; Elio is een volwaardige Pixarfilm die wellicht niet tot het beste van de studio behoort, maar zeker toch ook niet tot het slechtste. Vooral de beeld-en geluidskwaliteit zouden u finaal over de streep moeten trekken. Interessant om weten is ook dat u de film in het Verenigd Koninkrijk, in tegenstelling tot in de States, zonder dure steelbook kan bestellen, dus in een gewone keepcase.