De volgende ochtend informeert Effie of haar echtgenoot goed heeft geslapen, maar voor de rest houdt ze haar mond, anno 1850 was het voor een vrouw nl. zeer ongepast om dergelijke gevoelige onderwerpen ter sprake te brengen. En ook als zij een tijdje later het onderwerp kinderen ter sprake brengt, krijgt ze als reactie alleen maar stilte. Op aanraden van haar schoonmoeder gaat Effie in op de vele uitnodigen voor feestjes en soirées, want volgens Mrs. Raskin is het belangrijk dat ze mensen leert kennen in haar nieuwe milieu. De jonge vrouw doet wat van haar wordt verlangd, maar het is niet van harte en na verloop van tijd kampt ze met haaruitval en hysterische buien. Er is niets mis met je vrouw, zegt de huisarts van de familie Raskin tegen een nauwelijks geïnteresseerde echtgenoot, ik zal haar een ijzerdrankje voorschrijven en jou zal ik iets geven om beter te zien en te horen… Venetië biedt een tijdelijke uitweg, want ver van Johns familie hoopt Effie op beterschap, maar haar echtgenoot is er uitsluitend met zijn nieuwe boek over de Dogenstad bezig en opnieuw moet Effie zich op haar eentje bezighouden. Ze brengt er de tijd door in het gezelschap van een bejaarde burggravin (Claudia Cadinale) die als chaperonne optreedt, en de jonge Rafael (Riccardo Scamarcio, een superster in Italië!), die haar het hof maakt, maar die van een kale reis terugkeert, want Effie is zich ervan bewust dat een schandaal desastreuze gevolgen zou hebben.
In Londen heeft ze ondertussen kennisgemaakt met Lady Eastlake (Emma Thompson), de echtgenote van kunstacademievoorzitter Sir Charles Eastlake, bij wie ze een luisterend oor vindt. De adellijke dame vertelt haar dat ze zelf als jong meisje ongelukkig was in de beginjaren van haar huwelijk, maar dat dat een tijdelijke kwestie was, doch als Effie haar op een keer opbiecht dat ze na vijf jaar huwelijk nog altijd maagd is, besluit Lady Eastlake om in te grijpen en informatie in te winnen over de mogelijkheid tot scheiding in geval het huwelijk niet is geconsumeerd…
Liefhebbers van het werk van Jane Austin en de zusjes Brontë komen met Effie Gray weer helemaal aan hun trekken. Visueel is dit een zeer verzorgd kostuumdrama, maar qua inhoud is er sprake van meer dan een oppervlakkig verhaaltje, want de film is gebaseerd op waargebeurde feiten en Emma Thompson, die het scenario heeft geschreven, las ter voorbereiding de biografie van John Raskin én de brieven van Effie Gray uit Venetië. Zij noemt de zaak Effie Gray in de Extra’s een geval van seksuele mishandeling, maar het is duidelijk dat er evenzeer sprake is van psychische mishandeling. Omdat de film vanuit het standpunt van het vrouwelijk hoofdpersonage wordt gedraaid, krijg je als kijker weinig uitzicht op de beweegredenen van John Raskin om z’n jonge vrouw op een dergelijke manier te behandelen, maar uit de context wordt wel duidelijk dat heel veel terug te voeren is op de opvoeding die hij heeft genoten in een omgeving waar zakelijk en financieel gewin belangrijker zijn dan menselijke gevoelens. Als kind mocht hij nooit met andere kinderen spelen, vertrouwt Effie haar bewaarengel Lady Eastlake toe, ze willen hem alleen voor zichzelf; en op het moment dat John en Effie hun intrek nemen in het mondaine Denmark Hill, troont zijn vader Effie mee naar een zitkamer waar een nieuw schilderij is opgehangen; Hebben we speciaal ter gelegenheid van jullie huwelijk gekocht, pocht hij, een échte Turner, en die is ondertussen al veel meer geld waard…
Dakota Fanning, die u zich beslist nog herinnert uit The Twilight Saga, neemt de rol van Effie Gray voor haar rekening en dat doet ze op een voortreffelijke manier, want het gaat niet bepaald om een gemakkelijke of vrolijke rol. Haar tegenspeler Greg Wise is een acteur die vooral carrière heeft gemaakt in tv-series, en hoewel hij het karakter John Raskin een veelzijdige invulling probeert te geven, blijft het een weinig interessant en ondoorgrondelijk personage, mede omdat zijn kijk op het huwelijk niet aan bod komt (wat ook onmogelijk is omdat hij er nooit over heeft geschreven of uitspraken over deed). Emma Thompson ziet u in een kleinere, maar daarom niet minder belangrijke rol, want het is Lady Eastlake die Effie Gray door de moeilijke periode in haar leven helpt. Thompson, ondertussen 56 jaar, is gewoon geweldig en het is jammer dat ze in de voorbije 20 jaar nog nauwelijks in een echt belangrijke film aan bod is gekomen, want haar beide Oscars dateren resp. uit 1995 (Sense And Sensibility, van regisseur Ang Lee), en 1993 (The Remains Of The Day, van regisseur James Ivory).
In een kleinere rol ziet u Russell Tovy, de kerel met de uitstaande oren, als de butler van de Raskins, en die u kent uit de Engelse tv-serie Being Human (2011-2012), over een vampier, een weerwolf en een spook die een normaal leven proberen te leiden, maar die ondertussen ook in de aantrekkelijke feelgoodfilm Pride (2014) en de ontgoochelende Amerikaanse tv-serie Looking (2014, over homo’s in het aids-tijdperk) te zien was. Linda Bassett (ondertussen toegevoegd aan de cast van het vierde seizoen van Call The Midwife) neemt de rol van de huishoudster ten huize Raskin voor haar rekening en zij heeft niet veel screentijd nodig om haar grote talent te bewijzen, want ze is een actrice in de stijl van Maggie Smith en Judi Dench, al heeft ze nog nooit een grote rol in een belangrijke film uit de brand kunnen slepen. U herkent haar als Queenie Turrill uit de succesvolle tv-serie Lark Rise To Candleford (2008-2011).
Hoe het huwelijk van John Raskin en Effie Gray is geëindigd, dat vertellen scenariste Emma Thompson en regisseur Richard Laxton u niet, hoewel zelfs bekend is hoe het Effie Gray toch nog het geluk heeft gevonden na die rampzalige zes huwelijksjaren met John Raskin. Daarmee wordt een happy end vermeden, maar dat komt omdat de makers vooral de aandacht willen vestigen op de soms weinig comfortabele positie van getrouwde vrouwen in het Victoriaanse tijdperk. Dat is een moedige en riskante beslissing, maar het komt de geloofwaardigheid van de film wel ten goede.
