Bij de geboorte van prinses Aurora wordt de boze tovenares Maleficient - zo op het zicht te oordelen de zus van de Koningin van Onderland uit de Jommeke-strips - niet uitgenodigd, en om zich te wreken spreekt ze een vloek uit over het kind: vóór ze 16 jaar wordt, zal ze zich prikken aan een spinnewiel en sterven. Eén van de drie goede feeën, Flora, Fauna en Merryweather, kan de vloek enigszins verzachten: het kind zal niet sterven, maar inslapen tot ze door een prins wakker wordt gekust. De drie feeën besluiten toch maar op zeker te spelen en verbergen Aurora in een hut in het bos. Wanneer ze ouder wordt, blijft ze dromen van haar prins en op een dag ontmoet ze Philip, die, zonder dat ze dat weet, bij haar geboorte aan haar is gekoppeld. Met het vooruitzicht uitgehuwelijkt te worden, prikt ze zich op de avond van haar zestiende verjaardag alsnog aan een spinnewiel en de vloek voltrekt zich.

We bespreken naast elkaar zowel de Blu-ray als de dvd. Het heeft een tijdje geduurd, maar de Disneystudio's hebben een eerste klassieker uit hun rijkgevulde collectie aan het Blu-raymedium toevertrouwd. Jammer genoeg is hun eerste keuze niet echt naar het prijsbeest uit hun kudde gegaan. De PR van Disney probeert het u natuurlijk anders te vertellen, want de titel van Beste Disney Aller Tijden gaat daar, variabel in de tijd, altijd net naar de film die juist is (her-(her-(her-)))uitgebracht. Vooraleer ik hier over ga uitweiden, kruip ik even veilig en wel in mijn asbestkostuum, kwestie van de Disney-adepten die álles van de studio per definitie de hemel in te prijzen, te kunnen afweren. Als u na mijn uiteenzetting van plan was om mij een kwade e-mail te sturen: grow up and get a life. Alhoewel Sleeping Beauty visueel heel speels is en eruit ziet als een beter Renaissance-schilderij overgoten met een Expo '58-sausje, is de film inhoudelijk één aaneenrijging van simplismen die eeuwigheidswaarde mist. Het bronmateriaal is nu ook niet echt fantastisch uitgebreid, het oorspronkelijke sprookje uit Charles Perraults Verhalen Van Moeder De Gans telt welgeteld vier paragrafen, wat betekent dat er ontzettend veel paneermeel is aangevoerd om het geheel wat consistenter te maken. Nu zijn sprookjes per definitie simplistisch en vol met duidelijk afgelijnde zwart-wittegenstellingen, maar tegenover recentere films als The Little Mermaid, nochtans ook een klassiek sprookje vol uitgesproken goede en slechte karakters, is enige vorm van nuancering in deze prent nog niet met een vergrootglas te bespeuren. Om de haverklap onderbreekt een koor van falsetto's het verhaal om nog eens de gebeurtenissen van de laatste minuut te herkauwen, zonder enige meerwaarde toe te voegen. De dialogen bestaan grotendeels uit goedkope karamellenverzen; of wat te denken van stukjes proza als deze: "De weg naar de ware liefde kent vele gevaren die u moet bestrijden. Bewapen u met het schild der deugdzaamheid en het zwaard van oprechtheid. Met deze wapens kunt u het kwaad verslaan." In hemelsnaam, wie verzint er nu zoiets?

De film mist in alle opzichten ook duidelijk een komische noot - het gekibbel van de drie oude feeëntantes of de jurk van Aurora nu blauw of roze moet zijn, is enerverend maar niet grappig en uiteindelijk who cares? Er zit toch wel érg veel niet ter zake doend filler material in de film en het geheel is verworden tot een wel zeer viskeuze stroop met een hoog Barbie en Ken-gehalte, bloemetjes en regenbogen inbegrepen, waar normaal gezien eigenlijk alleen meisjes van maximum zes jaar van in katzwijm vallen. Er zit ook een pijnlijke discrepantie tussen de spraakstemmen en de zangstemmen van de personages - het lieftallige stemmetje van Aurora wordt in haar zangpartijen plots vervangen door wat we op het gehoor kunnen onderscheiden als een operazangeres met de stembanden van een bronstig nijlpaard. Sleeping Beauty heeft jammer genoeg geen inhoudelijke kwaliteiten die bijblijven: de personages zijn niet innemend of charmant. ze zijn zelfs compleet emotieloos - en de liedjes zijn niet om over naar huis te schrijven en borduren ad nauseam door op hetzelfde Tchaikovsky-thema. Sleeping Beauty is voorlopig - spijtig genoeg - recordhouder in vergeetbaarheid. In plaats van volledig de registers open te scheuren bij de vele parades, worden we getrakteerd op een paar zeer beschamende verliefde puberlyrics die Philip en Aurora in het bos uitwisselen.

En het gratuite potje zelfverheerlijking dat bij het standaardpromotiepraatje hoort waarbij Maleficent wordt verheerlijkt als "de grootste Disney-vilain ooit", komt  ronduit belachelijk over als we haar vergelijken met, zeg maar, een Cruella DeVil (101 Dalmatians) of Madame Medusa (The Rescuers). Slotsom: deze film is alleen maar gemaakt om alweer een prinses toe te kunnen voegen aan het rijtje van de erg goed in de leeftijdscategorie tussen zes en negen draaiende merchandisinglijn, alhoewel dat in 1959 zeker en vast nog niet de intentie was.

Dit allemaal van mijn lever zijnde, moet ik toch toegeven dat de animatie enige filmhistorische waarde heeft. Dat ik die in mijn vorige besprekingvan de oude dvd-versie , alweer zes jaar geleden, nog omschreef als het verschuiven van onbeweeglijke figuurtjes, heeft alles te maken met de pan & scan-versie die we toen te zien kregen; in de openingsscène waarin de blijde geboorte van Aurora wordt aangekondigd, is pas helemaal goed te zien hoe deze film in 1.33:1 hopeloos verminkt is geweest. Deze versie heeft tenminste de verdienste dat de oude glorie van de tekenfilm is hersteld. Acht jaar is Sleeping Beauty in productie geweest, en de productie heeft een centje gekost - bij de eerste theatrical run werden de kosten niet gerecupereerd, alhoewel er redelijk wat kaartjes over de toonbank gingen. De tekenfilmcellen zijn nog met de hand geschilderd, alhoewel in deze film voor het eerst ook de ruwere aanpak is gebruikt om potloodtekeningen onder de fotokopieermachine te leggen, een techniek die vanaf 101 Dalmatians gemeengoed zou worden. Toch slaagde Disney met de film erin om de kwakkelende naoorlogse tekenfilmindustrie, zwaar geplaagd door de massale invasie van de televisie, min of meer uit het slop te halen en de keuze voor cinemascopeformaat én een 6-track stereogeluidsopname was één van de technische verbeteringen die aansloegen bij het publiek. De animatie zelf is ten opzichte van eerdere films veel hoekiger en minder pompeus. Onder meer de gezichten van de menselijke personages worden er wat cartoonesker door.