FILM 
Chloe Albright (Bailee Madison) is een jonge studente geneeskunde die het niet al te gemakkelijk heeft. De moeder is met de noorderzon verdwenen terwijl de vader uit het leven is gestapt. Dat laatste zorgt voor heel wat problemen om de openstaande rekeningen te vereffenen, want de levensverzekering van hun vader dekt niets bij zelfmoord. Op de koop toe dreigt het huis waarin ze wonen verkocht te worden. Chloe's oliedomme broer T.J. (Anthony Turpel) denkt de oplossing te hebben gevonden door samen met zijn vriend Ross (Chris Lee) een lokale winkel te overvallen met een neppistool. Alles loopt fataal af, zijn vriend wordt neergeknald. T.J. denkt dat hij door het oog van de naald is gekropen, maar hij komt vrij vlug tot het besef dat zijn gsm bij Ross is gebleven. Een vrij subtiel detail, want daarop staat het hele plan van de overval vermeld waardoor de politie binnen de korste keren T.J. bij het nekvel kan pakken. Voor Chloe zit er niks anders op dan binnen te dringen in een lijkenhuis om zo de gsm uit de broekzak van de overleden Ross te halen. Maar daar is niets wat het lijkt en de arme tiener komt in een echte nachtmerrie terecht.




Deze film dateert reeds uit 2022, maar wordt nu pas uitgebracht. Achter de camera stond Patrick Lussier die als filmeditor werkte aan de meeste films van regisseur Wes Craven, zoals de Scream-tetralogie. Als regisseur maakte zijn debuut met The Prophecy 3: The Ascent en regisseerde hij ook het door Craven geproduceerde Dracula 2000. Met latere titels als White Noise: The Light, The Eye met Jessica Alba, de 2009-remake van My Bloody Valentine of Halloween III uit de rebootreeks die werd gestart door Rob Zombie zou je denken dat de Canadees ondertussen zou moeten weten wat goede horror inhoudt.




Mooi niet dus! Sommige scènes zijn wel niet echt geschikt voor te gevoelige magen, toch voelt Play Dead aan als een veel te lange rit. Dat is deels omdat de film geklemd zit in een veel te saaie locatie, maar ook door de lusteloze vertolkingen. Bailee Madison die als kind door haar rol in Don't Be Afraid Of The Dark een behoorlijke reputatie verwierf doet het niet slecht, maar de rest overtuigt niet. Met op kop Jerry O'Connell (bekend van Joe's Apartment, Jerry Maguire, Scream 2 en Kangaroo Jack) die als vilain gewoonweg niet werkt. Bovendien wordt het verhaal keer op keer genekt door onlogische of domme beslissingen. Als horrorliefhebber kan je deze titel dan wel afvinken van je watchlist, maar dat is dan ook het meest positieve wat over Play Dead kan gezegd worden.

BEELD EN GELUID
Deze transfer is wel verzorgd, maar doordat de film zich bijna de hele tijd afspeelt in een leegstaand lijkenhuisje krijg je een vrij monotoon kleurenpallet dat na een tijdje, net als de film begint te vervelen. Je merkt in alles dat de film niet te veel mocht kosten, maar in plaats van creatief om te springen met de beperkingen opteert men hier voor het saaie gegeven. Het geluid is weinig spectaculairs, er is een leuke eighties-achtige score van Steve Moore, maar meer dan wat jump scares-geluidjes is er niet.




EXTRA'S
Er zijn geen extra's op deze disk.

CONCLUSIE
Play Dead is een vrij saaie, voorspelbare en compleet onlogische horrorfilm van een tiener die in een lijkhuisje belandt en in een honderdtal minuten moet zien te overleven.