:: ARTIKELS ::
DVDInfo.be >> Artikel >> Achtergrond >> FILMFEST GENT 2022: SLOT
FILMFEST GENT 2022: SLOT
Type: Achtergrond - Datum: 2022-10-23 - Geplaatst door: Didier
FILMFEST GENT EDITIE 49: EEN SPAANSE TRAGEDIE, KOREAANSE MISDAADSLAPSTICK, RACISME IN ROEMENIE, WATERTEKORT, VROUWEN DIE SPREKEN EN DE WINNAAR VAN FILMFEST GENT 2022.

Tijdens de laatste dag van FilmFest werden alle prijzen (zie onderaan) uitgereikt, maar er was nog heel wat moois te bespeuren in de selectie waarvoor DVDInfo koos. DVDInfo bedankt uitdrukkelijk de volledige crew van FilmFest Gent voor hun warme ontvangst. Tot volgend jaar, maar eerst nog wat leesvoer!




EN LOS MÁRGENES
Voor wie graag trieste cijfers bijhoudt is dit eentje om te onthouden: in Spanje gebeuren er jaarlijks zo'n 40.000 huisuitzettingen wat neerkomt op 100 per dag. Voor de bureaucratie van de wetgever is het niet meer dan een bladzijde papierwerk, maar voor de families een hele tragedie.

Regisseur Juan Diego Botto die ook in een bijrol te zien is, besloot om van dit jammerlijke gegeven een film te maken, en dat werd de Spaans-Belgische coproductie En Los Márgenes. Botto koos voor een raamvertelling waarin we een paar slachtoffers één dag volgen, maar ook een goedwillige advocaat (Luis Tosar), die ondanks zijn weelderige rijkdom het opneemt voor deze verschoppelingen. Bij deze laatste behoort ook de kassierster Azucena, wat een glansrol is van Penélope Cruz zoals je haar nog nooit eerder zag, en hiermee nogmaals bewijst dat ze, indien ze trouw blijft aan haar Spaanse roots, best wel een indrukwekkende actrice is.

Het is duidelijk dat Juan Diego Botto zich liet inspireren door de documentaire-achtige stijl van de gebroeders Dardenne, maar ook door Mike Leigh. Wel is het zonneklaar dat het vooral een kwestie is van opkijken naar, want hoewel En Los Márgenes nooit ontspoort, voelt deze aanklacht veel te geforceerd aan en is het scenario net iets te mager om er een gerichte mokerslag van te maken. En Los Márgenes is dan ook een film waar meer in zat, maar toch nog genoeg finesse bevat voor een kijkbeurt.




HEAVEN: TO THE LAND OF HAPPINESS
Voor cinefielen staat de naam van de Zuid-Koreaanse regisseur Im Sang-soo zo goed als gelijk met de remake van The Housemaid uit 2010, die in de competitie zat voor de Gouden Palm. Voor zijn nieuwste film Heaven: To The Land Of Happiness tapt de cineast echter uit een volledig ander vaatje. Aanvankelijk was het zijn bedoeling om een remake te maken van de obscure Duitse misdaadfilm Knockin' On Heaven’s Door met Rutger Hauer, maar gaandeweg veranderde de Zuid-Koreaan van gedacht en besloot hij om een eigen scenario te schrijven.

Wie geen zin heeft in Aziatische films die het maximaal vermogen van je hersenen opeisen, komt er met deze film goed vanaf, want al bij al is dit niet meer dan een buddy movie zoals men ze in Hollywood aan de lopende band maakt. Alleen krijg je er hier de Zuid-Koreaanse kitsch bovenop en doet de film vooral denken aan de slapstick van Charlie Chan, met een film die boordevol waaghalzerij en komedie zit.

Het verhaal gaat over een gevangene die in het ziekenhuis te horen krijgt dat hij nog maar twee weken te leven heeft. Sterven binnen de gevangenismuren is geen optie, en hij slaat samen met een ziekenhuismedewerker die betrapt is op diefstal van een medicijnen op de vlucht met een gestolen lijkwagen die eigendom is van een maffiabende. Heaven: To The Land Of Happiness doet als film in zijn genre wat hij moet doen en dat is het brengen van hersenloos entertainment, weliswaar uiterst vakkundig gemaakt. Deze film is zonder meer één van de lichtgewichten van Filmfest Gent, maar zeker en vast ook één van de leukste.




R.M.N.
De naam van Cristian Mungiu zal wellicht voor altijd verbonden blijven met 4 Months, 3 Weeks And 2 Days, waarvoor de Roemeen in 2007 de Gouden Palm kreeg. Hoewel zijn latere films minder internationale furore maakten, bleef hij niet op zijn lauweren rusten en is er hij terug met het wrange R.M.N.

In deze twee uur durende film trekt de cineast de Roemeense beerput open om er het schrijnend racisme dat in zijn land leeft aan te kaarten. Dit drama, dat qua genre werkelijk alle kanten opgaat, speelt zich af in een dorpje in Transsylvanië waar Roemenen vredig met geïmmigreerde Hongaren wonen. Ze zijn er trots op dat ze de Roma-bevolking uit hun dorp hebben kunnen weren. Opgeruimd staat netjes, denkt men daar, maar wanneer een lokale broodfabriek noodgedwongen wordt om een groep Sri Lankaanse arbeiders aan te nemen, barst de racistische hel opnieuw los.

R.M.N. komt vrij traag op gang, maar eens de poppen aan het dansen gaan, zit je verwenteld in een bekrompen wereldje waar het ene vooroordeel over andere bevolkingsgroepen al wat luider klinkt dan het andere. Het begint bij scheldpartijen, maar zoals overal zijn het langzaam aan de heethoofden die vrij spel krijgen, met alle tragische en mensonterende gevolgen vandien.




UTAMA
Dat het tekort aan water wel eens voor het volgend wereldprobleem zou kunnen zorgen, weten de Inca's Altiplano, het hoogland van Bolivia, al een tijdje. Voor een emmer water dient men heel wat kilometers naar het dichtstbijzijnde meertje af te leggen. Alle jongeren hebben deze dorre streek al lang verlaten, alleen de oudjes zijn overgebleven zoals Virginio en Sisa, een bejaard koppel dat de kost (lees wat brood) verdient door het wol van hun lama's.
Virginio raakt op de sukkel met zijn gezondheid, en zijn kleinzoon die langskomt, vindt dat het hoog tijd wordt dat opa naar de stad trekt om er een dokter te zien. De man weigert en kiest ervoor om zonder medische zorgen te sterven met de natuur waarmee hij een innige band heeft.

Deze debuutfilm van Alejandro Loayza Grisi is volledig gesproken in het Quechua, de taal van de Inca’s. Het is niet alleen dit aspect die de film authentiek maakt, maar ook omdat de cineast ervoor koos om de innemende rollen te laten vertolkingen door dorpelingen zonder enige acteerervaring. Het resultaat is imposant, en ook al is Utama best wel trage cinema, biedt dit plattelandsdrama een boeiend inzicht van hoe de bevolking aldaar leeft.




SHE SAID
Over de perikelen van Hollywoodproducent/varken Harvey Weinstein is al veel en zal nog veel geschreven worden. De Duitse Maria Schrader, die vorig jaar in de kijker liep met de vermakelijke komedie Ich Bin Dein Mensch, voelde zich geroepen om dit navrante onderwerp voor haar eerste Engelstalige film te gebruiken. Op zich is dit boeiend stof voor een interessante film die Hollywood van een andere zijde zou kunnen laten zien, maar helaas rijdt de Duitse cineaste zich vast in de zeemzoete clichématige aanpak, waardoor de 130 minuten een veel te saaie rit wordt.

Schraders keuze viel op het verhaal achter het artikel van de New York Times-journalistes Megan Twohey en Jodi Kantor, waarmee ze Weinstein aan het kruis nagelden en daarmee de #MeToo-beweging en ook wel onrechtstreeks de woke in gang zetten. Alleen werkt dit in een film, die bijna volledig uit telefoontjes bestaat, niet. De twee journalisten lopen het hele telefoonboek af van iedereen die ooit bij Miramax, het filmbedrijf van Weinstein, werkte tot iemand bereid is om te praten en daarmee de hek van de hel opent. Tussen de telefoontjes door zien je wat truttige beelden, zoals, godbetert, een wandeling in Central Park, maar het is vooral wachten tot één van de Weinstein-prooien vindt, dat het welletjes is geweest, ook al moet je het stellen met de woorden "I must do it as a woman and a christian" waarop nadien de aftiteling volgt met een opsomming van de verschrikkelijke feiten die Weinstein pleegde, maar éénieder die ooit een roddelblaadje opende ondertussen wel zal weten. Aan Carey Mulligan ligt deze mislukking niet, wel deels aan de inspiratieloze vertolking van Zoe Kazan die met haar platgetreden platitudes geen seconde weet te overtuigen als de koppige en dappere journaliste die erin slaagde om met haar doorzettingsvermogen voorgoed het perverse Weinstein-imperium omver te blazen. She Said is zonder meer de gedroomde film van wokers die ervoor kiezen om de vuile was buiten te hangen zonder dat je er ook maar één vuiltje van ziet.




SAINT OMER
Geheel tegen de verwachtingen in, of net niet, won Saint Omer van Alice Diop de Grand Prix op het Filmfestival van Gent. Centraal in deze film staat Medea, de vrouw die in de Griekse mythologie haar twee kinderen vermoordde om zo haar overspelige echtgenoot een lesje te leren. Saint Omer is in spe niet meer dan een variatie op dit welbekende thema, maar wat de documentairemaker Alice Diop in haar eerste fictiefilm hiermee doet, is verbluffend en wedijvert qua stijl met La Passion De Jeanne d'Arc van Carl Theodor Dreyer, al was het maar omdat ook Saint Omer zich bijna de hele film lang in de rechtbank afspeelt.

De beklaagde is de ongelukkige Laurence Coly, die terechtstaat voor de moord op haar baby. Als verweer heeft de jonge vrouw aan dat ze gedreven is door kwade geesten en hekserij. Het zijn argumenten waar het Franse gerecht brandhout van maakt. Het proces wordt gevolgd door de jonge journaliste Rama, die aan een boek werkt over Medea. Het is een onderwerp dat Rama aanspreekt, omdat ze zelf zwanger is en tijdens haar jeugd verwaarloosd werd door haar moeder. De jonge Rama vraagt zich af of ze later zelf ook zo met haar kind zal omgaan.

Saint Omer, die op het filmfestival van Venetië de Grote Prijs van de Jury kreeg, is zeker geen eenvoudige cinema en vergt van de kijker heel wat inspanningen, vooral omdat het in het begin van de film niet duidelijk is waar Diop naar toe wil. Er zitten wel verwijzingen naar de Medea-film van Passolini, die alleen maar effect zullen hebben bij de echte cinefielen, toch sluit het complexe verhaal zich op het einde aan bij een universeel gegeven. Saint Omer is zo'n film waar je verschillende verklaringen aan kan geven, maar welke weg je ook inslaat, bots je op het einde op een stukje gedurfde intrigerende arthousecinema dat getuigt van originaliteit en durf.




DE PRIJZEN OP FILMFEST GENT 2022
Op vrijdag 21 oktober is het doek gevallen over de Official Competition van Film Fest Gent, die een intrigerende, eclectische line-up herbergt van dertien langspeelfilms met onder meer de atypische Sisi-film Corsage (Marie Kreutzer), Un Beau Matin (de nieuwste tranche de vie van Mia Hansen-Løve), het uitdagende Pacifiction van Albert Serra en het diep snijdende romantisch drama Bones And All van Luca Guadagnino. De International Jury bestond dit jaar uit juryvoorzitter Clio Barnard (regisseur), Welket Bungué (acteur-regisseur), Daniel Hart (componist), Alexandre Koberidze (regisseur), Nico Leunen (monteur) en Nathalie Álvarez Mesén (regisseur).

Het was het onthutsende rechtbankdrama Saint Omer van de Franse filmmaker Alice Diop dat uiteindelijk werd bekroond met de Grand Prix. Diop nam persoonlijk de Grand Prix in ontvangst tijdens de slotceremonie. De Grand Prix komt met een distributiepremie van € 20.000 ter ondersteuning van de Belgische release door Cherry Pickers (voorzien op 30 november 2022) en een mediacampagne ter waarde van € 27.500, waarvan € 10.000 in De Morgen. Het Zwitserse Drii Winter van Michael Koch won de Georges Delerue Award for Best Music, dankzij een evocatieve en poëtische score van Tobias Koch en Jannik Giger. Special Mentions in de Official Competition van het festival gaan uit naar de Oekraïense Oscarinzending Klondike en de Belgische coproductie Tengo Sueños EléctricosHow To Save A Dead Friend, de aangrijpende documentaire van Marusya Syroechkovskaya, sleept op donderdag 20 oktober de Explore Award van de jongerenjury in de wacht op de 49ste editie van Film Fest Gent. Een Special Mention gaat uit naar het Belgische Echo, eveneens een documentaire, van regisseur Ruben Desiere. How To Save A Dead Friend heeft voorlopig geen Belgische release. Avila brengt Echo op 15 februari 2023 uit in de zalen.




Voor de kortfilmcompetities werd het Nederlandse Buurman Abdi van Douwe Dijkstra bekroond met de Award for Best International Short. Cherries van Vytautas Katkus kreeg een Special Mention. In de Competition for Belgian Student Shorts mocht Finns Hiel van Cato Kusters de Award for Best Belgian Student Short in ontvangst nemen. Special Mentions waren er voor La Chute (Sebastian Schaevers) en Merci Pour Votre Patience! (Simon van der Zande). Het publiek koos deze laatste tot winnaar van de The Pack Audience Award for Best Belgian Student Short.
 


Andere artikels van hetzelfde type