FILM
Arthur Fleck (Joaquin Phoenix) zit in de gevangenis in afwachting van zijn proces, waarbij hij beticht wordt van vijfvoudige moord. Alhoewel zijn advocate (Catherine Keener) ervoor pleit dat de man lijdt aan een gespleten persoonlijkheid, en dat de moorden door zijn alter ego, Joker, zijn gepleegd, laat openbaar aanklager Harvey Dent (Harry Lawtey) er geen misverstand over bestaan, en moet Fleck voor hem de doodstraf krijgen. In het zangkoor (!) van de gevangenis leert Arthur Lee Quinzel (Stefani Germanotta) kennen, die meegaat in zijn ziekelijke fantasieeën vol geweld. Aan de deuren van de rechtzaal staan intussen horden supporters, die er niet voor terugdeinzen om geweld te gebruiken als hun held Joker veroordeeld zou worden.




Todd Phillips draaide in 2019 de uitstekende film Joker, waarin de afdaling van het nevenfiguur uit de Batman-franchise in de krochten van de waanzin haarfijn uit de doeken werd gedaan, waarbij je zelfs begrip kon opbrengen voor Flecks reactie op de maatschappij die hem heeft uitgespuwd. Voor deze sequel, Joker: Folie À Deux, moet ik onwillekeurig denken aan het stripverhaal Geeeef Acht! uit de reeks Kiekeboe. In desbetreffend album heeft een geleerde in dienst van de militairen een bom uitgevonden die alles platlegt behalve militaire installaties, zodanig dat de militairen gerust oorlogje kunnen voeren terwijl de burgerbevolking een oorlog bespaard wordt. De geleerde krijgt echter een slag op het hoofd, en komt met een nieuwe, demonische uitvinding af: de Gloegloe. Het ding kost ongeveer de helft van het militaire totaalbudget, en als puntje bij paaltje komt, doet het ding niet meer dan in het water een gloegloe-geluid maken wanneer het zinkt, en staan de militairen voor aap als blijkt dat ze al hun geld hebben toevertrouwd aan een geestesgestoorde.




Ongeveer hetzelfde moet zijn gebeurd met regisseur Todd Phillips. Al het krediet dat hij verdiend heeft met de eerste Joker wordt hier op affreuze manier verkwanseld. Het op één na grootste probleem is dat Phillips hier een musical van heeft gemaakt, waarbij de actie voortdurend storend wordt onderbroken door de muzikale nummers die alle vaart uit de film halen, zelfs al spelen ze zich uitsluitend af in Flecks fantasie. Het grootste probleem is echter de casting van Stefani Germanotta, beter bekend (of berucht?) onder haar "artiest"ennaam (ik heb fysieke pijn om dat eerste woord in die samenstelling neer te pennen) Lady Gaga, de Madonna van de Aldi. De film is overduidelijk een plug om haar nieuwe album te promoten, maar Germanotta kan voor geen meter acteren (óf zingen), en al wat ze op filmgebied aanraakt, verandert spontaan in een emmer stront; zo ook bijvoorbeeld de The Simpsons-aflevering Lisa Goes Gaga waarin ze een gastrol vertolkte, die tot op heden nog steeds geboekstaafd staat bij de slechtste afleveringen ooit.




De film ontaardt dan uiteindelijk in een rechtbankdrama, en dat het de filmmakers zélf niet meer kon schelen, is onder meer te merken in de scène waarin het vonnis van Fleck wordt voorgelezen, waarbij de voorzitter van de jury spreekt namens de stad New York, terwijl het toch wel de bedoeling is dat de actie zich afspeelt in de legendarische imaginaire stad Gotham (zelfs Flecks dossiercode begint met de letters GC). Wat me echter nog het meest voor de borst stuit, is dat een gerenommerde acteur als Joaquin Phoenix, die over het algemeen zeer selectief is op zijn rollen, in deze dampende paardendrol is gestapt. Er wordt niets aan karakterontwikkeling gedaan, niets aan het universum toegevoegd, en het ware maar beter dat deze film uit het DC-canon zou geschrapt worden. Een plot voor Joker 3: Arthur Fleck stapt uit de douche en heel film 2 bleek een droom, en Todd Phillips is bedankt voor bewezen diensten. Als ze dat in Dallas kunnen, dan moet dat hier ook mogelijk zijn.




BEELD EN GELUID
Het beeld varieert in beeldformaat van 2.20:1 naar 1.90:1, waarbij dat laatste aspect ratio typisch gebruikt wordt voor de muzikale droomsequenties, dit alleen maar voor het geval u zo dom zou zijn dat u het niet zou merken dat we in de fantasie van Fleck afdalen. Voor zo'n rotte film hebben we nochtans een zeer mooie beeldtransfer gekregen, waarbij gespeeld wordt met sombere kleuren die contrasteren met bonte musicalstukken dat het een lieve lust is. De zwarttinten zijn zeer genuanceerd, zoals we in de nachtelijke buitenscènes zien, en fouten zitten er geheel niet op het beeld, behalve dan uiteraard wanneer dit met opzet gebeurt, wanneer we bijvoorbeeld de verslaggeving op een klein vierkant TV-toestelletje zien van Arthurs proces. We krijgen een zeer mooie Dolby Atmos-mix, maar de muzikale nummers staan naar mijn smaak te luid in verhouding tot de rest, wat een punt aftrek betekent. De dialogen zijn goed verstaanbaar, en voor de soundtrack recycleert Hildur Guðnadóttir's zijn werk uit de eerste film.

EXTRA'S
We vangen aan met een vrij diepgravende, vierdelige documentaire Everything Must Go (44:05), en het is haast aandoenlijk hoe cast en crew de artistieke keuzes van Phillips volmondig verdedigen, tegen beter weren in. We krijgen wat beelden van achter de schermen die interessanter zijn dan de promopraat. In The Character of Music (8:20) zien we Lady Gaga repeteren voor de zang-en dansnummers, en in Crafted With Class (7:21) hebben onder meer de twee protagonisten het over het design van de set. In Colors of Madness (6:22) vertellen regisseur Phillips en cameraman Lawrence Sher over het specificieke kleurgebruik in de film, en in Live! With The Joker (5:16) vertelt tekenfilmartiest Sylvain Chomet over de Looney Tunes-achtige cartoon waar de film mee begint.




CONCLUSIE
De eerste stinker van 2025 is geland. Joker: Folie À Deux is pure navelstaarderij van Todd Phillips die hiermee gelijk de briljante eerste film oneer aandoet en de franchise finaal de nek omwringt.