FILM
De tienjarige Harriet Frankovitz (Evan Rachel Wood, Westworld, in haar debuutrol) heeft beslist een probleem met een overijverige verbeelding. De rode draad die door al haar fantasieën loopt, is dat ze op de één of andere manier weg wil uit het sullige plattelandsdorpje in Pennsylvania waar haar moeder (Cathy Moriarty) en haar zus Gwen (Mary Stuart Masterson) enkele motels uitbaten, het enige wat er nog over is na de bittere echtscheiding van mevrouw Frankovitz. Of, om het met Harriet te parafraseren: "Die heeft mam gewonnen in een echtscheiding!" En of het nu de hoop is dat ze door een UFO wordt ontvoerd in bijzijn van haar klasgenootjes, of de wens met héél véél ballonnen op te kunnen stijgen, of simpelweg een tunnel graven tot in China (vandaar de titel, alhoewel we moeten bekennen dat ze niet verder geraakt dan de elektriciteitskabels), één ding is duidelijk: ze wil weg! Het lot én een kapotte waterpomp drijft echter de wagen van mevrouw Schroth (Marian Seldes) naar de amechtige motelletjes van de Frankovitzen. Mevrouw Schroth wordt vergezeld van haar 30-jarige, geestelijk gehandicapte zoon Ricky (Kevin Bacon). Ze wil Ricky in een instelling plaatsen, omdat ze zelf een terminale vorm van kanker heeft, en ze zich ervan wil vergewissen dat Ricky in veilige handen is vòòr ze het tijdige met het eeuwige verwisselt.




De extra week in het bungalowpark van de Frankovitzen was echter niet gepland; kinderen en gekken vinden toch altijd weer ergens een gemeenschappelijk raakpunt, en Ricky en Harriet trekken er geregeld samen op uit. Ze schijnen elkaar te kunnen begrijpen, en zeker Ricky, die anders nooit een woord zegt, bloeit open. Maar er staan een paar dramatische gebeurtenissen te wachten die het lot van beiden voorgoed door elkaar zal schudden: moeder Frankovitz komt om in een auto-ongeluk - wat te verwachten was, want voor haar is een ander stel verkeersregels van toepassing - en Gwen, die liever het begrip room service een andere dimensie verschaft met de mannelijke logés in het motelpark, krijgt plots de moederrol over Harriet in haar schoenen geschoven. Én de twijfels groeien of de vriendschap tussen de zwakzinnige Ricky en de naïeve Harriet wel zo veilig is. Voor hen beiden.

Acteur Timothy Hutton (als acteur bekend van onder meer Ordinary People, The General's Daughter en Secret Window met Johnny Depp) leverde in 1997 met deze film zijn regiedebuut en totnogtoe enige film af, een vingeroefening zoals de TV-serie Steven Spielberg's Amazing Stories en enkele afleveringen van A Nero Wolfe Mystery, waarin Hutton zelf de rol van Wolfe's rechterhand Archie Goodwin speelt, niet meegerekend. Vooralsnog is het zijn enige langspeler, en voor een regiedebuut is dit een niet onaardig filmpje, alhoewel de eerlijkheid ons gebiedt te zeggen dat Hutton érg flink heeft zitten afschrijven (voor de Nederlanders: spieken) bij andere films over mentaal gehandicapten. Het gebruik van hetzelfde Iko Iko als in Rain Man spreekt wat dat betreft boekdelen.




Het is echter altijd een ongeschreven stelregel geweest dat je de geloofwaardigheid van een acteur het beste kan testen door hem of haar een geestelijk minderbegaafde te laten spelen, en wat dat betreft komt Kevin Bacon in deze film de show stelen, hetgeen zelfs kijkers die Bacon spontaan associëren met negatieve herinneringen aan films zoals Hollow Man en Wild Things zullen moeten toegeven. Alle krediet kan natuurlijk niet op zijn conto geschreven worden, want hij krijgt weerwerk van de jonge en niet op haar mondje gevallen Evan Rachel Wood en Mary Stuart Masterson, voor de gelegenheid met een redelijk onsympathiek karakter uitgerust. Het kinderlijk naieve en het diepgaande gaan in deze film hand in hand, en dat maakt deze prent uiterst genietbaar. Met een simpel verhaaltje toch zo'n enorme karakterdiepte uitwerken is niet alle regisseurs gegeven, en het feit dat dit Hutton al van bij zijn eerste film gelukt is, zegt toch ook wel iets over zijn kwaliteiten. Het is echter bij dit ene experiment gebleven...

BEELD EN GELUID
We hebben lang geleden een afschuwelijke dvd van deze film in handen gehad die vooral verbrod werd door het beeld dat in een pan en scan-versie te "bewonderen" was, van het label Indies, dat (gelukkig) niet meer bestaat. Pas recent ben ik er achter gekomen dat er een mooie regiovrije versie bestaat in de States, die redelijk rudimentair is, maar toch het correcte beeldformaat 1.78:1 hanteert. De mooie natuurplaatjes van Pennsylvania krijgt u in al hun pracht te zien, met nadruk op primaire kleuren zoals blauw en groen, en het beeld zelf vertoont bijzonder weinig tekortkomingen; ook de donkerdere scènes zijn rijk in detail. De geluidstrack is slechts uitgevoerd in LPCM 2.0, wat weliswaar een ongecomprimeerd formaat is, maar het geheel klinkt bij momenten wat aan de doffe kant, en zeker de soundtrack van Cynthia Miller wordt hierdoor oneer aangedaan.




EXTRA'S
De extra's zitten ook in China, behalve dan enkele cross-promotionele trailers.

CONCLUSIE
Digging To China is een heel mooie film over vriendschap in zijn puurste vorm, en deze regiovrije schijf brengt ons een aanvaardbare kwaliteit tegen een al even aanvaardbare prijs.