FILM
Poetsvrouw Vera Drake (Imelda Staunton) heeft er een hobby na de uren bij: ze is een engeltjesmaakster, die met een portie zeep en ontsmettingsmiddel vrouwen die ongewenst zwanger zijn geworden, verlost van hun ongewenst pakje. Haar man Stanley (Phil Davis) is automechanieker, haar dochter Ethel (Alex Kelly) werkt in een lampenfabriek en haar zoon Sid (Daniel Mays) maakt herenkostuums. Op zijn zicht een doodgewoon gezinnetje, dus. Vera's partner in crime Lily (Ruth Sheen) is de vrouw die je op café moet aanspreken als je met een ongewenste zwangerschap zit: zij regelt de afspraken met Vera, en zelf incasseert ze twee gienjes per abortus.




De kruik gaat natuurlijk maar zo lang te water tot ze breekt. Nadat een zekere Pamela Barnes (Liz White) ei zo na overlijdt bij een abortus, heeft haar moeder Jessie (Lesley Sharp) geen andere keuze dan de boel op te biechten tegen de politie. Die staat, uitgerekend op het verlovingsfeest van Ethel, aan de deur, met een bevel tot medebrenging voor Vera, die prompt de gevangenis invliegt voor het onwettig beoefenen van geneeskunde, of wat daarvoor moet doorgaan. De rechter (Jim Broadbent) is dan ook niet mals...

In een door en door Britse omgeving van in de jaren '50 die qua sociale klasse zo uit Call The Midwife had kunnen komen, ontvouwt dit verhaal zich als een gruwelsprookje uit de tijd dat abortus nog illegaal was. De geschiedenis leert dat vrouwen die ongewenst zwanger zijn, en mordicus geen baby willen, altijd wel een manier zullen vinden om van hun ongewenst pakje af te raken. Passeren langs Vera is dan nog één van de minst slechte opties, want de vrouw is compassieus, innemend en warm, en staat altijd klaar om te helpen. In haar naïviteit weet ze zelfs niet dat haar aangeefster Lily grof geld verdient met de illegale abortussen. Probleem is natuurlijk dat Vera medisch niet geschoold is, en dat zoiets natuurlijk vroeg of laat moet misgaan... Imelda Staunton speelt op monumentale wijze de titelrol, en alhoewel ze weet dat ze de wet overtreedt, is de impact van haar daden haar niet altijd duidelijk, totdat Pamela ei zo na in de procedure blijft. De manier waarop Vera haar abortussen pleegt, kreeg onverwacht kritiek vanuit de hoek van niemand minder dan Jennifer Worth, auteur van Call The Midwife. De manier waarop ze de abortussen inleidt, met zeepsop en één of ander ontsmettingsmiddel, kent in de meeste gevallen een dodelijke afloop, en Worth was bezorgd dat vrouwelijke kijkers in onder meer ontwikkelingslanden deze methode bij ongewenste zwangerschappen zouden kopiëren.




Of dit vaak gebeurd is? We hebben er het raden naar. Mike Leigh toont ons op onverbloemde wijze de woon-en leefsituatie in Londen rond de helft van de vorige eeuw, en alhoewel enkele scènes niet pivotaal zijn in de plot, dienen ze toch functioneel om de tijdsgeest te schetsen. De manie waarop Ethel verloofd geraakt en de reactie van haar familie is daar een goed voorbeeld van. Ook gaat Vera als dagjob bij rijke mensen poetsen, waardoor het klasseverschil ook nog eens in de verf gezet wordt. Leigh let op zijn historische details, en weet daardoor een raak portret af te leveren van de tijdsgeest en de rechtspraak uit de jaren '50. Het abortusproces zorgt ervoor dat zelfs een stabiel gezin zoals dat van de Drakes meedogenloos in stukken wordt geslagen. Allicht was dat de bedoeling van Leigh.

Vera Drake won een hele rist prijzen, alleen bij de Oscars wilde het zo niet mee en kwam Leigh met lege handen naar huis.

BEELD EN GELUID
Deze uitgave van Studio Canal dekt zowel de UK- als de Duitse markt. We krijgen een ietwat donker, maar toch behoorlijk scherp beeld waarin we vooral veel detail zien in de rommelige huurwoningen die typisch bij de Britse achtergestelde buurten uit de jarne '50 horen. Ook de gelaatsuitdrukkingen zijn vrij gedetailleerd, maar bij wijdere shots is de achtergrond soms een beetje soft. De kleuren zien er vrij gedesatureerd uit, en de tinten zijn door de band genomen bleek. De Engelse geluidstrack is slechts uitgevoerd in LPCM 2.0, terwij de Duitse dub een DTS-HD MA 5.1-track meekrijgt, en dat zou echt niet mogen. Het spectrum van de 2.0-track is redelijk beperkt en biedt weinig diepte. Al een geluk dat de film zelf niet dadelijk steunt op grootse geluidslandschappen of pompende actie.




EXTRA'S
De schijf bevat een uitstekende making of-documentaire A Secret Life: The Cast of Vera Drake (41:57), waarin vooral de cast aan het woord komt, en een interview met scenarist/regisseur Mike Leigh (16:51) uit 2021.

CONCLUSIE
Vera Drake is een absoluut statement over illegale engeltjesmaaksters en hun beweegredenen. Het belang ervan kan heden ten dage niet worden onderschat, zeker niet nu bepaalde landen die beweren vrijheid te propageren, de klok inzake vrouwenrechten willen terugdraaien naar de middeleeuwen.