FILM
The Legend Of 1900 is, ondanks de Amerikaanse hoofdrolspelers, een erg Europees getinte film, die het vooral moet hebben van de memorabele muziek van Ennio Morricone, en minder van het concise verhaal. De trompettist Max Tooney (Pruitt Taylor Vince) verpandt zijn trompet, en tot zijn grote verbazing treft hij in het pandjeshuis een oude fonoplaat aan. De plaat blijkt een uniek stuk, en via een klassieke flash back-structuur vertelt Toon­ey aan de eigenaar van het pandjeshuis het verhaal van de pianist die op de plaat te horen is.




De legende begint, zoals je al kon raden, in 1900 wanneer stoker Danny (Bill Nunn) aan boord van de Virgi­ni­an, een oce­aan­stomer die heen en weer vaart tussen Europa en Amerika, een vondelin­getje vindt. Hij geeft het jongetje de onmogelijke naam Danny Boodman (naar zichzelf) T.D. Lemon (naar de citroenkist waarin het jongetje is gevonden) 1900 (naar het jaartal). Hij verzuimt echter om het jongetje aan te geven aan de burgerlij­ke stand, en besluit hem zelf op te voeden, waardoor het kereltje voor de buitenwereld niet bestaat. Wanneer 1900 acht jaar is, komt zijn peetvader ongelukkigerwijs om het leven, en moet hij zichzelf zien te redden. De jongen heeft een gouden talent om piano te spelen, en wanneer hij uitgroeit tot een ietwat schuchtere, wereldvreemde jongeman (Tim Roth), heeft hij zich tegelijkertijd ontpopt tot een geniaal pianist; maar je kan hem enkel aan het werk horen als je als passagier de oversteek maakt, want hij heeft het schip nooit verlaten.




Enkele jaren later probeert Tooney een baantje te vinden met zijn trompet, en belandt zo op de Virginian. Hij is niet behept met een stevig paar zeebenen, in tegenstelling tot 1900, die het deinen van het schip als de normaalste zaak ter wereld beschouwt. Max beseft dat 1900 een uniek begenadigd musicus is, die echter geen maat kan houden en elk concert aan boord van de oceaanstomer onveranderlijk in een one man-show transformeert door zijn virtuose pianospel, waarin hij voornamelijk uitblinkt door zijn jazzy improvisatiestijl. Zo gaan jaren voorbij, en 1900 vaart tientallen keer heen en weer naar de Verenigde Staten en terug, zonder ooit maar één keer van boord te gaan. Naast briljant is hij namelijk ook wereldschuw, en kan nooit meer dan de aanwezigheid van tweeduizend mensen tegelijk (de capaciteit van het schip) verdragen. Wanneer de bekende jazz-pianist Jelly Roll Morton (Clarence Williams III) hem uitdaagt tot een muzikaal duel, moet de groot­meester de duimen leggen tegen het jonge, onblusbare talent van 1900. Door zijn aldus opgebouwde ­faam worden platenfirma's in hem geïnteresseerd, en al spoedig wordt hem aangeboden om een plaat te maken; de opname-apparatuur moet wel aan boord worden gebracht, want 1900 blijft categoriek weigeren het schip te verlaten.




Tijdens de opnames wordt 1900 voor het eerst in zijn leven verliefd op een mysterieus meisje (Mélanie Thierry), die zich ook als passagier aan boord bevindt. Enkele jaren voordien heeft 1900 haar vader op het schip ontmoet, een boer die zijn geluk in de Nieu­we Wereld wilde gaan beproeven nadat vijf van zijn zes kinderen waren overleden door ziekte, en zijn vrouw er met de plaatselijke pastoor vanonderuit gemuisd was. De opname wordt een fiasco, omdat 1900 zijn muziek met niemand wil delen, behalve met haar. Zijn we­reldvreemdheid weerhoudt hem echter om naar haar toe te stappen, totdat ze bijna van boord moet. In extremis nodigt ze hem uit om haar te bezoeken, maar dat betekent voor 1900 de onoverbrugbare drempel nemen en het schip verlaten. De wereld is groter dan 1900 kan bevatten, en hij kan de confrontatie met de hectische drukte van de stad niet aan.




Wanneer jaren later Max via de plaat terug op het spoor van het schip komt waar hij ooit op heeft gewerkt, blijkt de Virginian rijp voor de sloop te zijn. Hij kan de havenautoritei­ten met moeite overtuigen om te wachten met de definitieve vernietiging van het schip; im­mers, als 1900 toenertijd het schip nooit heeft durven verlaten, moet hij nog steeds aan boord zijn.




Eindelijk kunnen we de amechtige dvd de vuilnisbak inkieperen, en krijgen we de veel beter uitgewerkte director's cut, die bijna een uur langer duurt, op Blu-ray. We zijn hiermee weer eens feestelijk te laat, want intussen is de film uit op 4K in Duitsland; maar daarover hoort u later meer. The Legend Of 1900 blinkt vooral uit door de beheerste, sobere stijl die de toon zet. In tegenstelling tot vele andere klassiek muzikale films, zoals Amadeus of Farinelli, is de film eerder intimistisch van toon, en nergens uitbundig of frivool - volgens mijn beschei­den mening zelfs net iets te weinig, wat het verhaal soms erg tedieus en doorwrocht maakt. Hiermee zit de film eerder in het straatje van Shine, waarmee die scenariogewijs de wereldvreemde pianist deelt. Ook niet zo evident is de door elkaar lopende beelden, telkens wanneer 1900 aan de piano zitting neemt, die de film weliswaar een aparte fotografie meegeven, maar de eerste keer toch raar overkomt.




De voornaamste be­staans­reden van de film is dan ook de muziek, enerzijds de sprankelen­de jazz uit de Belle Epoque, en anderzijds de begeesterde score van legende Ennio Morricone. Er is bijzonder veel aandacht besteed aan de decors en de stijl; het schip waarop de hoofdmoot van de film zich afspeelt is een monument, waar de liefhebbers van Art Déco zich likke­baardend aan zullen kunnen tegoed doen. Het is bovendien eens wat anders om Tim Roth voor één keer eens niet de rol van de onverbeter­lijke schurk te zien spelen, en het moet gezegd worden dat hij de mensenschuwe en wereldvreemde 1900 op een geloofwaardige manier neer­zet. Vooral de eindscène is ontroerend in elkaar gezet, en heeft mijn achting voor Roth alleen maar doen toenemen.

BEELD EN GELUID
We hebben met deze Koreaanse versie eindelijk één in huis gehaald die technisch voldragen is. Het beeld is netjes afgewerkt in 2.35:1 HD en levert een fraai plaatje van het kolossale schip, waarbij het af en toe toch wel iets te duidelijk wordt dat er trucjes aan te pas zijn gekomen om dit in beeld te brengen, maar we zijn vandaag in een vergevingsgezinde bui. Het beeld is ook een stuk lichter dan de dvd, maar zelfs in de donkere kolenstookplaatsen zijn de details goed voorzien. De DTS-HD MA 5.1-track is heerlijk om te beluisteren, vooral door de magnifieke score van Ennio Morricone, maar daarnaast horen we het schip kraken en piepen wanneer die de speelbal wordt van de zee, of wanneer die gestrand en rijp voor de sloop in een droogdok ligt. Je kan qua talen overigens kiezen tussen Engels en Italiaans, maar de eerste track is de oorspronkelijke taaltrack, alhoewel alle credits op deze film in het Italiaans erop staan. In tegenstelling tot Malèna heeft Tornatore voor een Engels sprekende cast gekozen.




EXTRA'S
We vinden een audiocommentaar terug, ingesproken door regisseur Giuseppe Tornatore, alsook een videoclip van het nummer Lost Boys Calling (5:12) van Roger Waters, en een trailer (2:35). De bespreking van de met extra's overladen UHD houdt u nog van ons tegoed.

CONCLUSIE
Vooral door de meeslepende score weet The Legend Of 1900 u naar hogere sferen mee te nemen in dit onwaarschijnlijk sprookje over een pianist met agorafobie. Wellicht even wachten tot u de Duitse versie te pakken kan krijgen.