FILMFEST GENT: DAG 4

Rondlopen op FilmFest Gent doet je beseffen dat de filmwereld een wel zeer breed aspect van onderwerpen en werelden bevat. Algoritmes doen ons tegenwoordig wel geloven dat alles rond Marvel-helden en Netflix-films draait, en hoewel er gerust een plaats is voor dat soort dingen in het cinema-universum (waarom zou het niet?), schreeuwt de filmwereld hardkeels om te tonen dat er nog zoveel lekkers op het menu staat. Laat ons hopen dat de twee filmtijdschriften, Humbug en Fantômas, die vandaag aan de pers werden voorgesteld dat ook beseffen en net zoals wij het doen een gezond evenwicht van arthouse en Hollywood-cinema opzoeken. FilmFest Gent loopt van 12 tot 23 oktober 2021 en zoals dat de afgelopen jaren zo was, is nu ook DVDInfo op het festival present en dagelijks brengen we je een mix van grote titels die weldra in de bioscoopzalen zullen vertoond worden en kleine titels die vaak de aandacht niet vinden die ze verdienen. Op de website van FilmFest Gent vind je de volledige programmatie terug.

DEALER (4 en 7,5/10)
Op onze site staan er ongeveer zo'n 9400 reviews, en daar zijn we megatrots op. Maar tegelijkertijd beseffen we als geen ander dat een recensie weliswaar gefundeerd, correct en grammaticaal perfect moet geschreven zijn, maar tegelijkertijd niet meer dan de mening van één persoon is. Dat beseften Didier en Stijn maar al te goed toen ze na de viewing van Dealer loodrecht tegenover elkaar kwamen te staan met hun oordeel over de nieuwste Vlaamse film Dealer.

Didier - (4/10)
Jeroen Perceval die de meeste mensen kennen als Diederik Maes uit Rundskop van Michaël R. Roskam heeft met Dealer nu ook zijn regiedebuut afgeleverd. Een hippe film die zich afspeelt in de straten van Antwerpen en waarin we de grofgebekte Johnny (Sverre Rous) aantreffen. Pas veertien jaar en een jochie voor wie de schoolbanken zo goed als onbestaand terrein zijn, maar wel een kei is in het dealen van drugs. Het soort kereltje waarvan je eigenlijk op voorhand weet dat het nooit met hem goed zal aflopen. Alles verandert wanneer hij het pad treft van de populaire filmacteur Anthony (Ben Segers) die zelf hopeloos aan de drugs zit. De twee beloven elkaar dat ze hun leven gaan veranderen. Aan degelijk acteerwerk is er in Dealer geen gebrek. Ben Segers mag uitgebreid het varken uithangen en doet dat prima, Veerle Baetens bewijst dat ze één van Vlaanderens beste actrices is en de jonge Sverre Rous is weliswaar ronduit irritant, maar hij weet wat te doen als hij voor een camera staat. Helaas zit Dealer volgepropt met zowat alle clichés van de Vlaamse cinema en loopt alles volgens een veel te voorspelbaar patroon. Dealer is flashy, hip en komt zelfs graag in de buurt flirten van de ghettofilms van Adil El Arbi en Bilall Fallah, maar het zijn uiteindelijk alleen maar de vertolkingen die deze film recht kunnen houden.

Stijn B (7,5/10)
In Dealer zat een krachtig drugsdrama, maar helaas komt het er niet volledig uit. De film had gerust 10 minuten korter gemogen en was bij momenten onnodig te expliciet. Maar visueel was dit debuut van Perceval dik ok (met bijvoorbeeld een knap stukje montage naar het einde toe) en een perfecte cast met de twee hoofdrolspelers die er bovenuit steken.




ICH BIN DEIN MENSCH (6/10)
Misschien is de mens beter af om zich in de armen te storten van een geprogrammeerde robot die weet wat je wil. We zagen het al in Westworld, en ook in de Duitse komedie Ich Bin Dein Mensch van Maria Schrader is dat zo. Maren Eggert mag voor haar rol dan wel de allereerste genderneutrale acteerprijs op het filmfestival van Berlijn hebben gewonnen, toch blijft deze film een lichtgewicht die nogal feelgood-achtig aanvoelt. De robot in kwestie is immers het soort kerel waar alle vrouwen stiekem van dromen, of dat denken we toch. Hoffelijk, romantisch en van enige bedriegerij is geen sprake. Dat levert best een leuke film op die vooral werkt door een paar rake grappen waar zelfs de grootste zuurpruim moet om schaterlachen. Duitse komedies die werken. Ze zijn zeldzaam, maar deze is er ééntje.




THE CARD COUNTER (8,5/10)
Paul Schrader heeft (gelukkig) nog altijd zo zijn eigen visie over films en voelde hij er zich niet te beroerd voor om genadeloos op de sociale media Cry Macho van Clint Eastwood de grond in te gaan boren. Bepaalde producers gaven Schrader de raad om zich wat gedeisd te houden zodat The Card Counter alle aandacht krijgt hij die hij verdient. Net alsof het pure zelfkastijding is zoekt Schrader keer op keer gekwelde zielen op die proberen om met zichzelf in het reine te komen. Zijn meest bekende voorbeeld is Travis Bickle uit Taxi Driver van Martin Scorsese waarvoor hij het script schreef, en ook in The Card Counter maken we opnieuw kennis met een gebroken loner. Deze keer is het een pokerspeler (verbluffend vertolkt door Oscar Isaac) die het spel weliswaar perfect beheerst maar liever een kleine anonieme winnaar is dan de grote slokop tijdens de pokertoernooien. Gaandeweg wordt het de kijker duidelijk waarom dat het geval is. Waarom vertellen we je liever niet, maar dat je met open mond zal zitten staren net zoals het moment waarop Travis het junkiehoertje ging bevrijden is een feit. Bovendien weet Schrader een zeer aparte sfeer te scheppen die door de felle neonlichten en het gebruik van een hippe electro-score wat doet denken aan Nicolas Winding Refn, meteen één van de weinige huidige cineasten die ook maar een beetje in de buurt komt van het genie van Schrader.




BERGMAN ISLAND (8/10)
Volgens de mythe zou Scenes From A Marriage van Ingmar Bergman ervoor gezorgd hebben dat miljoenen koppels uit elkaar zijn gegaan. Dwaze larie waar je niet al te veel moet van geloven, maar feit is wel dat Ingmar Bergman het als geen andere cineast kon hebben over liefdesverhoudingen en wat daar zo allemaal mis mee kan gaan. Dat ervaarde ook Mia Hansen-Løve met haar relatie met regisseur Olivier Assayas met wie ze vijftien jaar samen was. Geluk en ellende dat haar inspireerde tot het maken van Bergman Island. Tony (Tim Roth) is een gerespecteerde regisseur die samen met zijn vrouw Chris (Vicky Krieps) naar Fårö trekt, het eiland waar Ingmar Bergman bijna zijn hele leven woonde en veel van zijn films opnam. Uiteraard is de liefde tussen de twee niet al te stabiel en staan er de nodige idylles op stapel die van Bergman Island tegelijk een loodzware en vederlichte film maakt. Wie nog nooit van Ingmar Bergman heeft gehoord zal het meermaals horen donderen in Keulen want dit is bij momenten pochen met encyclopedische filmkennis wat Mia Hansen-Løve doet, maar het relatieconflict is uit het leven gegrepen. Bij momenten net zoals Woody Allen en ook zoals bij hem net iets te pretentieus, maar desalniettemin mooie cinema om te onthouden.