FILMFEST GENT: DAG 9

Of we het nu willen of niet, loopt FilmFest Gent met zijn negende dag op zijn laatste beentjes. Binnenkort kennen we de winnaars en wie weet krijgen we hoe later op het moment alsmaar schoner volk te zien! Let vooral niet op onze ogen die al meer dan een week amper het daglicht zagen! FilmFest Gent loopt van 12 tot 23 oktober 2021 en zoals dat de afgelopen jaren zo was, is nu ook DVDInfo op het festival present en dagelijks brengen we je een mix van grote titels die weldra in de bioscoopzalen zullen vertoond worden of kleine titels die vaak de aandacht niet vinden die ze verdienen. Op de website van FilmFest Gent vind je de volledige programmatie terug.

VORTEX (9,5 - 10/10)
Didier (9,5/10): Gaspar Noé doet het weer! Een film die sowieso de nodige voor- als tegenstanders zal hebben, maar het mag worden gezegd dat deze in Argentinië geboren Franse filmregisseur dingen doet waar anderen simpelweg niet aan durven te beginnen. Zowel qua vorm als verhaal. Deze keer koos Noé om een film van 135 minuten volledig in split screen te draaien. De eerste reactie die je hiermee krijgt is denken dat dit wederom een waanzinnig idee is van een kunstenaar die zich beter voelt als de rest, maar vrij vlug dringt het tot je door dat deze aparte techniek ook een functie heeft, en dat is doordringen in het brein van de kijker en hem met confronterende beelden knock out te slaan. En dat Noé! Het onderwerp is de dood, of ten minste de weg die daar naartoe leidt . Het harde gevoel dat er van de mens na het overlijden niets meer overblijft, behalve een herinnering die ook met de jaren wegglijdt of een foto die op een bepaald ogenblik wel ergens verloren geraakt in één of ander plakboek. Dit maar om te zeggen dat je bij het verlaten van de bioscoop er bij Vortex geen polonaise-gevoel aan overhoudt. Qua thematiek leunt het bijzonder direct aan bij Amour van Michael Haneke en hoewel het onderwerp hetzelfde blijft (dood is dood), voelt deze film toch helemaal anders aan. Gaspar Noé liet de hoofdrollen spelen door Dario Argento (zeg maar de uitvinder van de giallo) en Françoise Lebrun. Vortex is zeker geen cinema die gemakkelijk wegspoelt. Meer zelfs, eens je hem gezien hebt wil je hem achteraf nooit meer zien. Vergelijk het met de video-opname van één of andere oom die de begrafenis filmde , maar hoewel je het koestert achteraf nooit meer wil bekijken. Film van het jaar? Zou best wel eens kunnen!

Stijn (10/10): Ik heb maar zelden een film gezien die me emotioneel zo KO geslagen heeft als deze. Het onderwerp : dementie. Gaspar Noë had bij mij al een bepaalde status bereikt met Love en Climax, maar wat hij realiseert met Vortex is gewoon verbluffend. Gaspar Noë geeft tevens een meerwaarde aan de splitscreen, en dat twee uur lang




APPLES (5/10)
Apples zit in de officiële competitie waarvan we weldra de winnaar zullen kennen. Alles draait rond een pandemie. Geen covid maar wel een virus dat ervoor zorgt dat de mensen hun geheugen kwijt zijn. Waarom of hoe het komt weten we niet, feit is wel dat men probeert om de mensen hun geheugen terug te bezorgen maar de protagonist in Apples is een man die wil vergeten en wil vergeten worden. Als men hem vertelt dat appels goed zijn voor het geheugen, weigert hij om het fruit te eten. Apples is een ijskoude film die het moet hebben van zijn sarcasme. Het is dan ook geen wonder dat Christos Nikou de tweede assistent was van Yorgos Lanthimos bij de opname van Dogtooth. Droge humor dus, en vooral bizar. Misschien wel net iets te veel, want hoewel je zeer goed merkt dat Christos Nikou met deze film een eigen gezicht opeist, blijft Apples jammer genoeg wat steken in de kunstmatige middelmaat.




MEMORIA (7,5 - 5/10)
Didier (7,5): Het onthouden van de naam Apichatpong Weerasethakul is geen sinecure, maar zijn films voor de geest halen is minder moeilijk want de man heeft een eigen stijl dat gekarakteriseerd wordt door traagheid en met oog voor detail. In sommige scenes beweegt de camera amper en blijft de lens op één beeld gefocust zodat je alle tijd krijgt om te zien wat er zich op het witte doek afspeelt. Bij momenten vrij surrealistisch, zeker wat het slot betreft en waarbij je op het einde met nog meer vragen dan antwoorden hebt. Memoria is Weerasethakuls eerste film na zijn Gouden Palm-winnaar Uncle Boonmee Can Recall His Past Lives. Elf jaar deed de Thaïse cineast daar over en het is meteen zijn eerste Engelstalige film met Tilda Swinton in de hoofdrol die trouwens ook een deel van de productie op zich nam.
Swinton speelt de rol van Jessica, een plantkundige die in Colombië werkt. De vrouw heeft te maken met vreemde geluiden in het hoofd en er gebeuren dingen rondom haar die ze zich verbeeldt. Naar eigen zeggen gaat deze film over dromen, geesten, de ongrijpbaarheid van het verstrijken van de tijd en het geheugen. Zware kost zou je denken, maar dat is het niet, ofschoon er geen pas-en-klaar antwoord bestaat. Apichatpong Weerasethakul kreeg er in Cannes in ieder geval de Juryprijs voor en wie gek is op surrealistische doortastende trage cinema zal dit alleen maar weten te beamen.

Stijn (5/10): Gevoelsmatig zit hier een goeie film in, maar na een uur het voor mij onmogeliijk om nog echt te genieten van de film. Als iemand weet wat het personage van Tilda Swinton inhoudt , mag die het mij altijd even komen uitleggen. Maar een slechte film is dit niet.




A CHIARA (8/10)
De Italiaans-Amerikaanse cineast Jonas Carpignano mag Martin Scorsese tot één van zijn grootste fans rekenen, en eens je A Chiara ziet (wat overigens het sluitstuk is van zijn trilogie over de Zuid-Italiaanse regio) snap je maar al te goed waarom. In A Chiara zitten we rechtstreeks in de onderbuik van de lokale maffia. De vijftienjarige Chiara (schitterend vertolkt door Swamy Rotolo die niet eens een acteuropleiding heeft) komt via internetberichten op haar smartphone te weten dat haar vader een felgezochte maffialid is. Hierdoor stort het leven van het jonge Italiaanse meisje compleet in elkaar en weet zij niet meer wie ze moet vertrouwen. Net zoals in La Civil van Teodora Mihai zit ook hier de camera in de nek van de protagonist te hijgen waardoor je als kijker een bijzondere kijkervaring krijgt en een allesbehalve mooi beeld van Italië te zien krijgt. A Chiara lijkt misschien moeilijk verteerbare cinema, maar Jonas Carpignano weet zeer goed wat hij dient te doen om een intense spanning op te bouwen en daarvoor alleen (naast Swamy Rotolo natuurlijk) verdient deze fijne titel een plaatsje in het eindejaarslijstje.