FILM
Workaholic Harry (Daniel Auteuil) zit tot over zijn oren onder de stress. Het is zijn taak om jonge, beginnende verkopers te leren hoe ze  nietvermoedende  klanten bij de neus kunnen nemen en uiteraard is dat niet echt een job waarin iemand veel genoegen schept. Zijn vrouw Julie (Miou-Miou) kon de druk niet langer aan en heeft hem laten stikken en op de koop toe heeft ze zijn dochtertjes meegenomen; immers, voor Harry zijn de vergaderingen belangrijker dan zijn eigen kinderen. Wat de deur dichtdoet, is het feit dat in het weekend dat Alice en Juliette bij hem mogen zijn, Harry de meisjes stomweg vergeet op te pikken aan het station, waardoor Julie hem zijn laatste stukje bezoekrecht af wil nemen. Harry is compleet overstuur en dan gebeurt er iets waardoor zijn leven verandert: hij rijdt bijna Georges (Pascal Duquenne) overhoop, een gehandicapte die aan het syndroom van Down lijdt. Georges heeft geen familie meer en omdat in het weekend iedereen in de instelling naar huis mag en niemand hem is op komen pikken, heeft hij besloten om zelf op zoek te gaan naar zijn (overleden) moeder. Harry wil het nukkige lastpak zo snel mogelijk kwijt, maar Georges klamt zich krampachtig aan hem vast (bijna letterlijk), waardoor ze noodgedwongen een tijdje met elkaar opgescheept zitten. Op weg naar een zus van Georges, beleeft het tweetal één van de meest bizarre roadtrips die een mens in zijn leven kan maken. Gaandeweg begint Harry te beseffen dat Georges misschien wel een mongool is, maar helemaal niet gebukt gaat onder werkdruk, waardoor zijn levenslust de zijne misschien wel tien keer overstijgt.


Le Huitième Jour is zonder meer een prachtfilm. De Belgische regisseur Jaco Van Dormael mocht voor dit meesterwerkje terecht de Gouden Palm in Cannes op zijn palmares schrijven, maar ook hoofdacteurs Daniel Auteuil en dé revelatie Pascal Duquenne, die werkelijk het syndroom van Down heeft, vielen meermaals in de prijzen. De bijzondere sterkte van de film is dat gehandicapten voor een keer niet stereotiep afgebeeld worden als meelijwekkende sukkelaars. Integendeel, de sukkelaar in deze film is Harry, die geacht wordt tot de upper middle class te behoren, maar die in de knoop ligt met zichzelf en zijn omgeving. Het is overigens de wisselwerking tussen acteurs Auteuil en Duquenne die de film zijn dynamiek geeft , waarvoor de beide heren overigens herhaaldelijk samen gelauwerd zijn. Een andere bijdrage tot het succes is ongetwijfeld de zeer grote herkenbaarheid van de situaties. De eerlijkheid en de spontaneïteit van Georges zijn ontwapenend en de film vindt een perfect evenwicht tussen een serieus thema - zoals het recht van gehandicapten op een eigen seksleven - en pure kolder, afgewisseld met enkele surrealistische scènes die ons een blik moeten gunnen op de wereld zoals Georges die ervaart - zoals wanneer hij denkt dat zijn moeder hem komt opzoeken. Een ander steeds weerkerend thema igaat over Georges die zichzelf vergelijkt met de Mongoolse steppenruiters en  dus als een held in zijn eigen fantasiewereld. Er zitten enkele zeer sterke momenten in de film: ééntje dat gegarandeerd bijblijft is de scène waarin Georges mét zonnenbril (om zijn handicap te camoufleren) onvriendelijker bejegend wordt door het winkelpersoneel dan zonder zonnenbril. In zekere zin worden we door scènes als deze zeer persoonlijk betrokken bij de thema's in de film: hoe vreemd reageer je soms zelf wanneer er Down-patiënten in de buurt zijn? Het klinkt ongelofelijk cheezy, maar deze film is met enorm veel liefde gemaakt en de regisseur is er volledig in geslaagd om een diepmenselijk verhaal zeer genuanceerd en zonder te veel pathos vast te leggen op pellicule. Ook filmtechnisch is Van Dormael zeer onderlegd, getuige daarvan de scène waarin de titel van de film wordt uitgelegd. Nog een leuk detail: de twee dochtertjes van Harry zijn z'n eigen kinderen.


BEELD EN GELUID
Deze film kwam enkele jaren geleden uit op het Polygram-label, zoals Bean en de eerste release van Se7en. Met het verdwijnen van dit label gingen de meeste rechten naar Universal, dat is nu bezig is om enkele titels uit die collectie weer uit te brengen. Spijtig genoeg blijven we verstoken van de beloofde DTS-track. Meer nog: deze release is exact dezelfde als dien die een paar jaar geleden is uitgebracht, behalve dan de verpakking. Nu is de Dolby Digital 5.1-track best wel voldoende, met een goede splitsing tussen dialogen en geluidseffecten, maar we waren natuurlijk al aan het watertanden i.v.m. de DTS-track. Het beeld is mooi anamorfisch, maar lijdt hier en daar wel erg flink onder aliasing; het beeld is nogal korrelig. Een gruwel zijn de gele (!) ondertitels, bovendien nog in koeien van letters ook. Ten opzichte van de vorige mastering is er dus niets, maar dan ook niets aan deze disk veranderd. In de opstartsequentie zit zelfs nog het Polygram-logo.

EXTRA'S
De enige extra op deze disk is wat biografische informatie in het Frans over de regisseur en de cast, in een erg onhandige vorm gepresenteerd, want de tekst loopt, zoals de credits, over het scherm.

CONCLUSIE
Le Huitième Jour is een bijzonder sterke film die ook niet-liefhebbers van de Franstalig Belgische cinema zal aanspreken. De enige personen aan wie we de aanschaf echt kunnen afraden, is aan degenen die de Polygram-versie (in long jewelcase) van een paar jaar geleden al in huis hebben, want deze release verschilt niet qua inhoud.