In Ricki And The Flash zit Meryl Streep in het strakke leren pakje van de niet meer zo jonge Linda Brummel, die als Ricki Rendazzo een muziekcarrière probeert uit te bouwen. Overdag zit ze aan de kassa van een supermarkt en ’s avonds brengt ze met haar rockband The Flash covers van rock ’n roll-hits in een bar in San Fernando Valley (California). Daarvoor heeft ze een huwelijk opgeofferd en de zorg voor haar twee zoons en dochter Julie overlaten aan Maureen, de tweede echtgenote van haar ex-echtgenoot Pete. Rijk is Ricki van haar avontuur niet geworden. Ze kan de eindjes nauwelijks aan elkaar knopen en als Pete haar op een keer belt en haar dringend verzoekt om naar Indianapolis te komen omdat hun dochter Julie het niet goed stelt, kan ze nog wel het vliegtuigticket maar niet de taxi naar de riante villa van Pete en z’n gezin betalen.
De dag nadien verneemt ze dat Julie zelfmoord heeft willen plegen, want haar droom – een huwelijk en kinderen – is als een zeepbel uit elkaar gespat sinds haar man er met z’n secretaresse vandoor is gegaan. Julie heeft een depressie, ze wil geen schone kleren aantrekken of haar uiterlijk verzorgen, ze eet nog nauwelijks en ze komt nog nauwelijks uit haar kamer. Pete weet niet wat hij kan doen, en Maureen, die z’n drie kinderen sinds hun prille jeugd heeft opgevoed, is voor een paar dagen naar haar zieke vader aan de andere kant van het land. Op Ricki/Linda rust de zware taak om haar dochter op andere gedachten te brengen, maar dat loopt niet van een leien dakje, want Julie neemt een vijandige houding aan tegen de moeder die haar als kind in de steek heeft gelaten. De ontmoeting met haar beide zoons – de ene staat op trouwen, de andere is uit de kast gekomen als homo – is zo mogelijk nog een moeilijkere aangelegenheid. Maar Ricki/Linda slaagt erin om haar dochter uit een diepe put te halen. Ondertussen is Maureen weer in huis en die vertelt Ricki dat ze nu maar beter op kan krassen en dat doet ze, beseffend dat haar gezin het al die jaren zonder haar heeft gedaan en haar de keuze die ze heeft gemaakt kwalijk neemt. Een paar weken krijgt Ricki een uitnodiging van Maureen in de bus voor het huwelijk van haar oudste zoon…
Ricki And The Flash is een film op een scenario van Diablo Cody. In het verleden schreef ze vaak over tieners (Juno, 2007) en jonge vrouwen (United States Of Tara, 2009-2011) en voor 2017 is een film op haar scenario Barbie (ja, dié!) aangekondigd. Hartverscheurend drama is dus niet meteen haar corebusiness, maar onderhoudend zijn haar scenario’s – en de films die erop gebaseerd zijn – wél. Diepgravend hoeft het voor Diablo Cody ook niet echt te zijn, als het maar geloofwaardig en lichtjes bedwelmend is. Dat is precies de bedoeling met Ricki And The Flash en dat heeft regisseur Jonathan Demme goed begrepen en dus zet hij eerder in op muziek dan op drama, en op dat terrein hoeft hij zich niet meer te bewijzen na 3 uitstekende muziekportretten van Neil Young (o.a. Heart of Gold, 2006), eentje van Talking Heads (Stop Making Sense, 1984) en muziekvideo’s voor UB40 & Chrissie Hynde (1985), New Order (1989), The Pretenders (2000) en Bruce Springsteen (The Complete Video Anthology 1979-2000; 2001). Uiteraard kent u Jonathan Demme zo veel beter van z’n uitstekende bioscoopfilms The Silence Of The Lambs (1991) en Philadelphia (1993), maar na The Manchurian Candidate (2004) verdween de Amerikaanse regisseur helemaal van de radar en legde hij zich hoofdzakelijk toe op documentaires. Ricki And The Flash komt uiteraard niet in de buurt van z’n beide meesterlijke filmproducties, maar bouwt wel voort op Demmes tweede liefde, nl. muziek.
Tijdens onze eerste contacten had Jonathan het over een drietal songs, zegt Meryl Streep in de Making-of, maar wie naar de aftiteling kijkt, die merkt meteen dat er veel meer muziek in de film is gestopt en Meryl Streep schat dat ze zelf een 9-tal liedjes heeft ingestudeerd en gespeeld. Een film over een rockartieste zonder muziek, Jonathan Demme kon het zich beslist niet voorstellen en bovendien had hij het al helemaal niet begrepen op playback, met het gevolg dat Meryl Streep wekenlang akoestische en daarna elektrische gitaar mocht leren zodat ze zich geloofwaardig zou gedragen in het gezelschap van gitarist Rick Springfield (4 top 10-hits in de USA), Rock Rosas (bassist bij o.a. CSN&Y, Crazy Horse), Joe Vitale (drummer bij o.a. Eagles, CSN) en Bernie Worrell (keyboards bij o.a. Talking Heads). Meryl Streep neemt uiteraard ook de vocalen voor haar rekening en ze is uitstekend op dreef in composities van o.a. U2 en Canned Heat.
Met Ricki And The Flash maakt Jonathan Demme een feelgoodfilm. Je kan het hem kwalijk nemen, maar dat hij op z’n 71ste überhaupt nog met film bezig is, mag toch een klein beetje een wonder heten. Ook hij hoeft niets meer te bewijzen en dus maakt hij van Ricki And The Flash een wervelende muziekfilm met Meryl Streep als een al wat oudere en mislukte rockartieste, want van de definitieve doorbraak die Ricki Rendazzo voor ogen had met haar zelfgeschreven compositie Cold On kwam uiteindelijk niets in huis. Maar dat betekent nog niet dat u zich niet aan een happy end mag verwachten, want dat hebben Diablo Cody en Jonathan Demme op de één of andere manier toch (nog) in petto.
Mocht het succes van de film afhangen van het enthousiasme waarmee Meryl Streep de rol van Ricki Rendazzo speelt, dan had ze nu beslist op de shotlist van de Oscars voor beste actrice gestaan. Jammer genoeg is de film iets te lichtvoetig om dat doel te bereiken en speelt Diablo Cody vooral op veilig eerder dan dat ze een poging doet om dieper in te gaan op de kloof tussen Ricki en de kinderen die ze op zeer jonge leeftijd aan zorgen van derden overliet. Dát had voor vuurwerk kunnen zorgen, maar omdat het de film aan een dergelijke aanpak ontbreekt, heeft Jonathan Demme maar één oplossing om de opgelegde speelduur te halen: muziekclips met Ricki And The Flash.
Nog even vermelden dat Kevin Kline (My Old Lady, 2014; Cry Freedom, 1987) in de huid van Ricki’s ex-echtgenoot Pete kruipt en dat vooral Mamie Gummer (Evening, 2007; Heartburn, 1986) een uitstekende indruk maakt als Ricki’s dochter Julie. Audra McDonald (Wit, 2001) heeft maar een heel klein rolletje als Pete’s tweede echtgenote Maureen, maar de in Berlijn geboren actrice slaagt er wel in om de aandacht op zich te vestigen.
BEELD EN GELUID
Technisch is er op de release niets aan te merken, daar heeft Sony voor gezorgd. Jonathan Demme heeft er voor gekozen om de muziekfragmenten als live-optredens te registeren en dat betekent dat die scènes de sfeer van een dergelijk evenement uitstralen, wat een uitstekende keuze is, maar wat uiteraard invloed kan hebben op scherpte en detaillering. Doch dat is allemaal zo bedoeld.
Het geluid is goed van kwaliteit, maar het mist soms een beetje punch, al maakt een flinke ruk aan de volumeknop veel goed.
