FILM
Robin Longstride (Russell Crowe) is feitelijk een voetsoldaatje van niks, een onbetrouwbare ritselaar die met allerlei verdachte en gemanipuleerde gokspelletjes binnen het kamp van de belegeraars een duit tracht te verdienen. Wanneer ridder Robert Loxley (Douglas Hodge) erop uitgestuurd wordt om de kroon van de gesneuvelde Engelse koning aan de nieuwe eigenaar te bezorgen, wordt hij wordt overvallen door ser Godfrey (Mark Strong), een huurling die feitelijk het kamp van de koning van Frankrijk heeft gekozen. Godfrey wordt eerder per toeval verjaagd door de bende dronkenlappen die Robin Longstride onder zijn niet al te veel voorstellende hoede heeft. Maar Robert is stervende, en hij vraagt Robin één laatste wens: zijn zwaard terugbrengen naar zijn vader, sir Walter Loxley (Max von Sydow), een blinde herenboer op leeftijd. Robin is alleszins de brenger van slecht nieuws: vooral het feit dat Walters zoon gesneuveld is, komt hard aan bij zijn weduwe Marion (Cate Blanchett). De oude vos Walter heeft echter nog een plannetje: vermits het jaren geleden is dat iemand Robert nog gezien heeft, en niemand meer weet hoe de man er heeft uitgezien, stelt hij aan Robin voor om tijdelijk diens plaats in te nemen, tenminste totdat het rijk wat minder rumoerig is. Troonpretendent Prince John (Oscar Isaac) heeft namelijk de macht overgenomen, en zijn favoriete bezigheid is het innen van nieuwe belastingen, daarbij geholpen door de sheriff van Nottingham (Matthew Macfayden). Onder meer het zaaigoed wordt in beslag genomen, wat het voor de dorpsbewoners van Nottingham uiterst moeilijk maakt om de volgende zaaiperiode door te komen. Maar dat is niet hun grootste probleem. De Fransen treden steeds driester op, en één voor één worden de kustheren geplunderd. Een delegatie van edelen, met Robin alias Robert Loxley gaat bij de koning bepleiten om eendrachtig op te treden tegen de Franse aanvallers, en ze zijn bereid hun zwaard ten dienste van het rijk te stellen in ruil voor een reeks privileges. De koning geeft toe, maar heeft niet de intentie zich aan zijn belofte te houden zodra de oorlog ten einde is. In de oorlog onderscheidt Robin Hood zich persoonlijk door de aartsvijand van de koning, Godfrey, te doorzeven. Er begint echter bij Prince John iets te knagen omdat het volk Robin en niet hem vereert. Daardoor stelt hij Robin boven de wet, wegens het oneigelijke gebruik van een adellijke titel. De Franse vijand is dan wel verslagen; nu is het burgeroorlog, en Robin trekt zich met zijn ongeregelde militietroepen terug in Sherwood Forest. Een legende is geboren, and we're on square one.

Ridley Scott kondigde aan dat hij een controversiële Robin Hood ging draaien, en hij heeft het nog gedaan ook. In het filmuniversum waarin onder meer de verfilming met Errol Flynn, de Disneytekenfilm en de verfilming met Kevin Costner belangrijke canons zijn, lijken deze films allemaal wat op elkaar, doordat er een lieftallige lady Marian moet aanwezig zijn - alleszins géén Marian die ermee dreigt Robins ballen af te snijden als hij nog maar verkeerd naar haar knipoogt -, een ietwat dommige Prince John, een nobele maar afwezige koning Richard, en een sluwe, corrupte sheriff; de archetypes van de film worden compleet terug naar de tekentafel gestuurd. De vrolijke flierefluiter die samen met zijn bende Merry Men Sherwood Forest onveilig maakt, steelt van de rijken om het aan de armen te geven, en maar wat graag de sheriff van Nottingham treitert is er deze keer niet bij. In Robin Hood gooit Ridley Scott alle personages overboord en behoudt alleen hun namen. Feitelijk verhaalt de film hoe het ooit zover is kunnen komen dat Robin, de sheriff en koning John elkaar naar het leven staan, want eerder in de film vechten ze nog zij aan zij tegen een gemeenschappelijke vijand. In een eerdere draft van de film die als werktitel Nottingham had, waren de rollen zelfs omgekeerd en mocht de held van het verhaal, de sheriff, het opnemen tegen de crimineel slechte Robin.

Deze film is dus wat Batman Begins was voor de ter ziele gegane Batmanfranchise, of King Arthur van Antoine Fuqua voor de Camelot-legenden: een verse start waarin de relaties vanaf nul worden heropgebouwd, waardoor de makers zich ook de vrijheid kunnen permitteren om wat aan de uitgangspunten te veranderen. Om nu dadelijk te gaan bepleiten dat de nieuwe Scott een episch meesterwerk is, is misschien een brug te ver, maar de echo's van Kingdom Of Heaven weerklinken wel in dit middeleeuws verzetsdrama, zowel qua thematiek als qua vormgeving. Ondanks de feitelijke foutjes - Isabelle van Angoulême was niet de nicht van Philippe II - is de tijdsgeest van de 12de eeuw redelijk correct geschetst: Engeland ging inderdaad gebukt onder een rondje te veel belastingen betalen als gevolg van de exuberante oorlogsvoering van koning Richard I, met als gevolg dorpen vol met oorlogsweduwen en -wezen zonder een nagel om aan hun gat te krabben. De manier waarop echter Cate Blanchett bijvoorbeeld gestalte geeft aan het zelfstandige, sterke vrouwelijke personage staat haaks op de geschiedkundige sociologische werkelijkheid. Ook wordt koning Richard I eerder afgeschilderd als een fanatieke tiran, en koning John als iemand die tegen zijn zin in de kwaadaardige leidersrol wordt geduwd.

Om maar te zeggen: Scotts moderne interpretatie van Robin Hood is een film die wonderwel alle clichés van de klassieke legende vermijdt. Scotts voornaamste boodschap in zijn perfect in zijn klassieke fact-fiction passende werkstuk dat geen pretentie heeft om historisch correct te zijn, schijnt te zijn dat het leven in de middeleeuwen geen lolletje was, zelfs niet voor de heersende klasse. De film is een stuk afgelikter dan Gladiator met voornamelijk een stuk minder blood and gore, alhoewel er één personage een pijl door zijn keel krijgt. De gevechtsscènes worden tot het strikte minimum beperkt, en maken plaats voor persoonlijke, amoureus getinte besognes en politieke beslommeringen van de hoofdpersonages. Het script, waarin onder meer William Hurt een zeer goede bijrol vertolkt als de opzijgeschoven adviseur van de koning, en Mark Strong excelleert als schurk, toont ook dat scenarist Brian Helgeland op dreef is; de man levert in elk geval een ernstiger werkstuk in dan zijn vorige tripje naar de middeleeuwen, A Knight's Tale. De opbouw gaat tegen een rustig tempo en er wordt de tijd genomen om de complexe machtsverhoudingen tussen de hoofdpersonages bloot te leggen, alhoewel er wel naar het einde toe een flinke sprong in het verhaal gemaakt wordt wanneer Robin Longstride plots een heel leger onder zijn commando kan scharen, waar zijn vorige entourage bestond uit - excuseer voor de beeldspraak - een bende dronken rapalje bij elkaar geschraapt in een louche herberg. Ook valt het niet altijd mee wanneer men een vleugje humor in het script tracht te stoppen: de paar geintjes staan pijnlijk haaks op de ondertoon van de film. Toch is de eindbalans overwegend positief.

BEELD EN GELUID
Robin Hood is een bewust donker en somber gemaakte film, vol gedesatureerde kleuren; geelbruin en donkerblauw voeren de boventoon. Er is voldoende detail merkbaar in de film, waar onder meer Crowes verweerd gezicht, het gebladerte, Blanchetts opspelende coiffuur en de steken op de naaisels van de wapenuitrustingen netjes gedetailleerd overkomen, zij het dat maliënkolders zoals in veel films altijd een beetje problematisch zijn omdat ze makkelijk moiré-artefacts genereren. Hier valt het allemaal nogal mee. Het niveau van zwart is goed, alhoewel er af en toe wel eens een schaduw niet scherp genoeg afgelijnd schijnt. Onder meer de op perkament gepresenteerde openings- en eindtitels zien er bijzonder scherp gerand uit. In sommige scènes is een lichte waas over het beeld echter niet uit te sluiten, denkelijk een foutje in de belichting. De geluidstrack is zoals zowat alle Universal-releases uitgevoerd in een uitbundige DTS-HD Master Audio 5.1, die evenwicht op gebied van sounddesign uitstraalt, waarin zowel de staalharde gevechtsscènes, de ambiance op de kermis waarop Robin in de openingsscène zijn kunstjes tentoonspreidt, als de meer intieme details zoals het knapperen van vuur uitspringen. Ik ben ook zeer te spreken van de machtige, erg Celtisch klinkende opzwepende soundtrack van Mark Streitenfeld, die warm en vol klinkt.

EXTRA'S
De set komt in een mooie steelbook waarin een Blu-ray en een dvd huizen. De Blu-ray bevat zowel de theatre-versie van 140 minuten als de 16 minuten langer durende director's cut, die wat meer karakterontwikkeling en een beetje scherpere vechtscènes bevat. Gek genoeg bevatten sommige buitenlandse versies iets meer gore, vermoedelijk te wijten aan een paar kleine foutjes in het gebruik van de seamless branching. Je krijgt echter nergens het gevoel dat je wat mist. Een commentaartrack is niet aanwezig, maar dit wordt ruimschoots gecompenseerd door de aanwezigheid van een U-Control feature "Director's Notebook". De feature doet een Picture in Picture-venster verschijnen waarin behind-the-scenes-materiaal, Ridley Scotts fameuze handgetekende kriebeltjes en interviewfragmenten met de crew te zien zijn. De Blu-ray bevat ook nog een collectie grotendeels overlappende stills die in een galerij "The Art Of Nottingham" (de originele titel van de film) te zien zijn. Die worden geïntroduceerd door productiedesigner Arthur Max en kostuumontwerpster Janty Yates.

De extra's uit de dvd uit de set staan op de Amerikaanse versie op de Blu-raydisk, omdat die minder audiosporen bevat en er plaats voor beschikbaar is, waar hier alles op een dvd wordt gepropt, met als gevolg dat onder meer de verwijderde scènes niet langer in HD staan. De dvd bevat 11 verwijderde scènes (13 min.) die ook niet in de director's cut staan, met een inleiding door editor Pietro Scalia.

Het pronkstuk is sowieso een SD-documentaire getiteld "Rise and Rise Again: Making Ridley Scott's 'Robin Hood'" (63 min.) Na de uitgebreide documentaires op Gladiator en Kingdom Of Heaven hadden we hier minstens iets even spectaculairs verwacht dat zowel beelden achter de schermen combineert met interviews en filmfragmenten, maar de documentaire is naar Scotts normen nogal bescheiden. De documentaire is opgedeeld in drie delen: Ballad, Legend & Myth (18 min.), over de preproductie, behandelt de workover van het originele Nottingham-project dat zowel qua naam als qua inhoud werd bijgeschaafd. In The More the Merrier (29 min.) gaat het over de productie, en zijn het vooral de voornaamste acteurs die hun visie op hun personages mogen komen toelichten. No Quarter Given (15 min.) behandelt de postproductie, voornameling het editeren, het toevoegen van de muziek en de uitgebreide zenuwen van de makers of hun project wel gaat slagen. In het marketing archive krijgen we 2 trailers en 6 tv-spots te zien.

CONCLUSIE
Ridley Scott rijdt met Robin Hood geen foutloos parcours, maar de originele insteek houdt de film voldoende verfrissend. De Blu-ray is goed, maar het is jammer dat de extra's slechts op een dvd staan.