FILMFEST GENT 2021: DAG 1

Na een editie die gekenmerkt werd door maskertjes, een pandemie en veel goede films is FilmFest Gent er dit jaar weer met haar 48ste editie die van 12 tot 23 oktober 2021 loopt. De honger is groot zowel bij het publiek als bij de filmmakers die het afgelopen jaar een cinema-wereld zagen waarbij het licht voor een lange tijd gedoofd werd en streaming de nieuwe (gelukkig tijdelijke) norm werd, want film is al bij al gemaakt voor dat magische witte doek of het nu arthouse of pop-corncinema is. Net zoals de vorige jaren was ook DVDInfo op het festival present en dagelijks brengen we je een mix van grote titels die weldra in de bioscoopzalen zullen vertoond worden of kleine titels die vaak de aandacht niet vinden die ze verdienen. Op de website van FilmFest Gent vind je de volledige programmatie terug. Zoals steeds zoekt DVDInfo nu ook het gezonde evenwicht van arthouse en Hollywood-cinema op.

LA CIVIL (8,5/10)
Door het moeilijke jaar dat 2020 was vond de organisatie van FilmFest Gent dat de openingsfilm er één van Belgische makelij moest zijn, een portie steun komt immers altijd van pas. Maar de keuze gebeurde niet louter door chauvinistische overwegingen, want het fictiedebuut van Teodora Ana Mihai, een vrouwelijke regisseur met Vlaams-Roemeense roots, is er één die je 130 minuten niet loslaat. Het verhaal speelt zich af in de misdaadjungle die Mexico vaak is. Tieners worden er zonder slag of stoot gekidnapt opdat de ontvoerders nadien aan de ouders een torenhoog bedrag vragen als losgeld. De eerste film van Mihai gaat over zo'n getormenteerde moeder (straf vertolkt door Arcelia Ramírez) die geconfronteerd wordt met de ontvoering van haar tienerdochter. Al gauw wordt het duidelijk dat ze niet op de hulp van de lokale politie moet rekenen en dus besluit ze maar om zelf op zoektocht te gaan, wat uiteraard niet zonder gevaren is. De toekomst kan je nooit voorspellen, maar mits een portie geluk zou Mihai met dit perfect visitekaartje het wel eens kunnen maken in het buitenland. Ingetogen, maar bij momenten een explosieve en uiterst gewelddadige sfeer die niet ver afstaat van wat Michael Mann deed in zijn Miami Vice of Denis Villeneuve in Sicario. Eén van de sterkste films van dit jaar tout court.




ANIMALS (8/10)
FilmFest Gent staat dit jaar deels in het teken van geweld (Why We Fight is dan ook de leuze) en één van de hardste films die je pupillen tijdens deze editie moeten doorstaan is Animals, de nieuwste van Nabil Ben Yadir. De film is gebaseerd op een triest voorval dat zich in april 2012 voordeed. Een jonge moslim besluit om op de verjaardag van zijn moeder te vertellen dat hij al jaren homofiel is, maar hij krijgt daar nooit de kans toe want de avond daarvoor wordt hij opgepikt door vier homofobe jonge mannen die zich (zo zeggen ze het zelf) als beesten gedroegen. Deze laffe daad vormde eerder al het onderwerp voor een toneelstuk in het NTG, maar deze keer voor een langspeelfilm die de steun kregen van de Dardenne-broers en dat merk je, want realistischer kan het niet. Misschien net iets te realistisch want de lynchpartij wordt bijna in real-time weergegeven waardoor de film meermaals naar de richting van de martelporno durft af te glijden, maar dat maakt er de mokerslag niet minder om. Animals is wegens zijn harde brutaliteit zeker niet het soort film waar iedereen van zal smullen, maar helaas is de samenleving soms nu eenmaal wat het is.

(Stijn B): Een van de heftigste Belgische films ever. Sterk camerawerk, en het eerste halfuur is dan ook fantastisch. Hoe die onderhuidse spanning voelbaar wordt gemaakt is fantastisch en Soufiane Chilah speelt ronduit geweldig. Tijdens dat eerste half uur zat ik stiekem te hopen dat de makers misschien niet voor de meest voor de hand liggende invalshoek zouden kiezen. Maar het wordt één van de heftigste 30 minuten uit de Belgische cinema dat aanvoelt als vijf mokerslagen, maar helaas duurt het te lang, zelfs veel te lang waardoor je bijna een walgelijk snuffmovie-achtige film te zien krijgt met het gevaar dat je er je aandacht en interesse deels door kwijtraakt. Niet voor gevoelige magen en zielen.

THE INNOCENTS (8,5/10)
Kinderen met telekinetische gaven. We weten al sinds Carrie dat het meestal slecht afloopt, en dat is het minste wat je kan zeggen over deze vier Noorse kinderen die zo hun eigen definitie hebben van wat zich amuseren is. De kat van de bovenste verdieping uit een appartementsgebouw kieperen of de moeder met een pan de schedel inslaan, het kan allemaal in de lugubere horrorfilm van Eskil Vogt die jarenlang in de filmtijdschriften genoteerd stond als Joachim Triers vaste scenarist. Eskil Vogt schrapt met plezier het universele idee dat kinderen van nature onschuldig zijn, want deze vier bengels zijn gewoon aartsgevaarlijke duivelskinderen die zo uit een boek van Stephen King konden komen. The Innocents is dan ook het soort film dat ooit wel eens een Amerikaanse remake zou kunnen krijgen, hoewel dit zonde zou zijn want het is net die kille Scandinavische sfeer die deze film dat nodig extra tintje geeft. Niet voor tere zieltjes, en dat was te merken aan heel wat mensen die vroegtijdig de zaal verlieten.




GROSSE FREIHEIT (8/10)
Paragraaf 175 van het Duitse Wetboek. Het waren destijds niet meer dan een paar regels maar ze zorgden er wel voor dat homoseksuelen erdoor in de gevangenis geraakten. Hans (uitmuntend vertolkt door arthouse-favoriet Franz Rogowski en die door zijn looks zonder meer feilloos kan doorgaan als de Duitse variant van Joaquin Phoenix) wordt er twee keer voor gestraft. Tijdens de Tweede Wereldoorlog wordt hij door de nazi's overgebracht naar Auschwitz, en eens het Derde Rijk valt mag hij de rest van zijn straf in de staatsgevangenis gaan uitzitten. Het zijn zo van die dingen uit de geschiedenis waar je als gezond denkend mens wel eens moet van slikken. In de nieuwste van Sebastian Meise die er tien jaar over deed om na zijn debuut Stilleben een nieuwe film te maken zien we hoe een haatverhouding omgebouwd wordt tot een liefde. Scenarieel benut de Oostenrijkse regisseur wel wat clichés, maar die vergeet je door het magistrale acteerwerk van Franz Rogowski die er geen moeite mee had om de jury tijdens de laatste editie van het filmfestival van Cannes in te palmen. Misschien had de schaar af en toe wel eens gemogen, maar voor de rest is dit een prima film met een uiterst originele uitgangshoek.